Cicho Żyjąc Krwawię .

Kim jestem? Często zadaję sobie to pytanie. Nigdy nie umiem na nie odpowiedzieć. Jestem normalnym człowiekiem, jak inni, tyle, że funkcjonuje trochę inaczej. Żyję w swoim wyimagowanym świcie, zaczynam to rozumieć. Popełniam błędy.. Blędy, których nie da się cofnąć. Niektóre mają odcisk na całe życie. To było kilka dni.., a może lat? temu, nie wiem, nie pamiętam, popełniłam wtedy właśnie taki błąd. To dziwne, że piszę to z takim spokojem. Jeden dzień. Głupia naiwność.. Złe towarzystwo? Może. Myślę, że chodziło o moją słabą psychikę, mentalność. Okłamywałam samą siebie, to tylko raz, to tylko okazyjnie. Nie, nie jestem uzależniona, oh, przecież mogę przestać w każdej chwili. To już ostatni raz. Kiedyś z tym skończę. Wtedy.. wszystko zaczęło się toczyć tak szybko.. Kurczowe poszukiwanie kasy na towar. Potem trzeba było jakoś zarabiać, trochę sprzedałam, trochę przyćpałam. To wszytsko takie chore. Mój świat złudzeń, mój idealny świat. Wieczorne spacery. Uśmiech ćpuna. Obdarzanie nim, kogokolwiek popadnie.
Kim jestem? Imię i nazwisko? Posiadam, owszem. Brzmią pusto, bo.. Bo nikt w nich nie mieszka. Zdecydowanie nie pasują do mnie. Czy ja w ogóle istnieję? A może jestem duchem? Przyglądam się życiu, z boku, nie uczestniczę w nim. Być może. Osoba, którą widzę w lustrze.. Zapadnięte powieki. Puste spojrzenie. Zwykle rozszerzone źrenice. Blada, chuda twarz. Kim ona jest? Nie mam pewności, czy ją znam. Wydaje się być obca, zniszczona przez życie. A ja tymczasem? Jestem wolna! Naprawdę wolna. Ona wygląda na cierpiącą, ja nie czuję już bólu. Ona kocha. Bezgranicznie, jej zależy. A ja? Czy jestem zdolna do jakiegokolwiek ludzkiego uczucia? Czy umiem? Nie, wydaje mi się, że nie. Czy mam przyjaciół? nie, na pewno nie. Mam tylko.. towarzyszy. Z kimś trzeba przyćpać. Większości imion nie pamiętam, nie wiem, kim są. Jesteśmy rodziną, wszyscy, chociaż wcale się nie znamy, nie łączą nas więzy rodzinne. Po prostu.. ''Majka jest naszą siostrą'', to ona jest spaja w jedną całość. Aha, to nie jest miłość, powiadasz? Jej nie posiadam. Nigdy nie było dane mi tego spróbować. Może kiedyś.. Ale przecież tego nie potrzebuję, tej całej miłości! Ona, ta z lustra, chętnie wyszłaby z tego bagna. A ja nadal tu trwam. Nadal tu trwam, może wbrew sobie? Nie, to chyba moje życie. Czy to w ogóle można nazwać życiem?
A jednak utożsamiają mnie z nią. mówią, że to ja jestem nią. Tą pozbawioną życia, chudą osobą. Nie wydaje mi się, żeby to było możliwe.
 Kim jestem? Po raz kolejny pytam. Pytam siebie, Ją- dziewczynę z lustra. Jesteś zwykłą ćpunką, odpowiada mi.