Życie jest zbyt krótkie!

                                     Ciągle walę głupa!

Kolejny obrazek od mojej cudownej sympatii. Czuję się beznadziejnie, fatalnie, desperacko! Choroba nie przechodzi,kaszel nadal dokucza. Mimo tego jutro i tak muszę rano wstać,wyszykować się i udać w niezapomnianą podróż do szkoły. Jutrzejszy dzień może być ciężki,aczkolwiek nie musi. Mam wielką nadzieję,że wszystko pójdzie po mojej myśli,oby! Przecież najważniejsze jest dobre nastawienie do życia,ludzi i wszystkiego! Zastanawiam się od kiedy ja tak myślę pozytywnie, zawsze mam ochotę zamknąć się sama w pokoju i pozostać tam na wieki,ale nie dziś. Może świadomość,iż wiosna przyjdzie niedługo wpływa na moje samopoczucie. Możliwe;d Jutrzejszy dzień przywitam z uśmiechem,chociaż postaram się. Obiecuję,że jutro nie będę krzyczała na nikogo,ani wyrzywała na koleżankach/kolegach. Chciałabym jutro spotkać pewną osobę i powiedzieć jej co myślę,czuję,jednak jest to nie możliwe,nie mam tyle odwagi,aby podejść do niej na przerwie i zacząć od tak sobie rozmowę. Dzisiejszy dzień minął spokojnie, nie bacząc na to że nie było mnie w szkole i tak wyszłam na spacer. Nie mogłam wytrzymać kolejnego dnia spędzonego w czterech ścianach. Chyba już nigdy nie zaufam nikomu,nie nadaję się do miłości,zresztą nie oszukujmy nikogo,ja po prostu nie nadaję się do niczego. Ostatnio nawet przyzwyczaiłam się do tego i nie zwracam większej uwagi. Chcę już mieć osiemnaście lat,powtarzam to każdemu. Pewnie jesteście ciekawi dlaczego,ale jak narazie zostanie to tajemnicą. Brakuje mi jednej osoby,która zawsze pocieszła mnie, wysłuchiwała moich durnych problemów,zawsze mogłam się jej wyżalić. Brakuje mi również tego,iż zawsze wchodząc na GG dostawałam wiadomość z miłymi wieścmi,teraz tak nie jest,wszystko się zmieniło,trochę załuję,ale cóż trzeba żyć dalej i nie oglądać się w przeszłość. To co było już nie wróci,nigdy już tego nie zmienimy,ani nie cofniemy czasu. Achhh ciężki żywot człowieka. Przypuszczam,że dziś położę się wcześniej spać, tak muszę przestawić się i żyć jak normalni ludzie, a nie siedzieć nocami,a całe dnie przesypiać. Dwa lata z tym walczę i bez skutku. Pamiętam jak zawsze w wakacje szłyśmy z koleżanką na imprezę,a już co niektórzy wracali,zawsze się z tego tak śmiałyśmy,że jesteśmy inne i wolimy nocą się bawić,zamiast jak normalni ludzie o przyzwoitej porze. Możliwe,że trochę coś tutaj poplątałam,ale nie mam  największej ochoty aby to sprawdzać. Za tydzień ferie już nie mogę się doczekać tego cudownego czasu,będę mogła wreszcie się porządnie wyspać,wstać i nie myśleć,że zaraz będę musiała wychodzić z ciepłego mieszkania na ten mróz. Nawiązując do pogody to dziś się bardzo zdziwiłam wychodząc z domu do sklepu. Jest przyzwoita aura i oby tak dalej, nawet miałam wielką ochotę,aby założyć letnią kurtkę,ale powstrzymałam się,aby bardziej nie zachorować i pogarszać swojego zdrowia,przecież to ono jest najważniejsze i nie warto narażać go na jakiekolwiek zagrożenie. Coraz bardziej podoba mi się ten photoblog,mogę tu zapisać wszystkie swoje myśli,przeżycia,wątpliwości,problemy,wiedząc że i tak nikt tego nie czyta. Wracając do tego 'cudownego' czasu to mam pewne plany względem niego,nie chcę go zmarnować na siedzenie w domu i ciągłe spanie. Trzeba cieszyć się życiem póki je posiadamy. Muszę zmienić swój sposób życia i otworzyć się na nowe znajomości, nie mogę coraz szybciej tracić przyjaciół z powodu lenistwa. Zastanawiam się dlaczego ja jestem taka bezowocna,bezczynna,ociężała? Nikt mi na to pytanie nie odpowie,sama powinnam się nad tym zastanowić i spróbować to zmienić, lecz pozostaje jedno pytanie,czy jestem w stanie zmienić całe swoje życie na lepsze,bądź nie? Może powinnam zaakceptować samą siebie i szukać bratniej duszy,a nie sama się zmieniać. Przecież taka już jestem i nic na to nie poradzę. Mam mętlik w głowie i coraz więcej beznadziejnych pytań. Dziwi mnie jedno siedząc w domu jestem zawsze zdenerwowana,wkurzona,niezadowolona etc. a jak wychodzę gdzieś poza domem to cieszę się jak szalona,nigdy niczym się nie przejmuję,mam mega dużo energii i ochoty.