breathe me.

chyba powinnam się wziąć w garść? nie radzę sobie. nie mam jak. nie mam się czego pdtrzymać. idę dzielnie do przodu jak zwykle, ale jest coraz gorzej. nie mam już siły. chciałabym się czegoś złapać, zatrzymać na chwilę, ale nie da rady. mam kilka minut. muszę szybko się wydostać, nie dobiegnę, myślę, że dobiegnę. tysiąc myśli na sekundę. o co chodzi? co tu jest grane? jak mam się stąd wydostać? weszłam do labiryntu na dodatek nie do tego, do którego chciałam i jakby tego było mało pogubiłam się. nie bałabym się w ogóle gdybyś był obok, wiesz? tak sobie myślę, że gdybyś miał żyć równe sto lat, chciałabym umrzeć dzień przed Tobą, bo nie wyobrażam sobie życia na tym świecie bez Ciebie. nie dopuszczam do mojego mózgu nawet takiej myśli. nie ma Cię już kilka dni. o czym to świadczy? jak mam do tego podejść? jaki mam mieć do tego stosunek? być spokojną? co zrobić? oczywiście, że nie będę spokojna. nigdy nie byłam, a kiedy jesteś, wszystko wydaję się być takie znajome i przyjazne. jakby wszystko było dla nas. mój mózg powoli wysiada ale resztkiem sił krążą mi myśli jedynie na Twój temat. nie potrzebuję nikogo oprócz Ciebie. jak to możliwe? przecież prawie się nie znamy. prawie nie wiemy nic o sobie. prawie nie wiem nic. ale pomimo tego kocham Cię i nie umiem wytłumaczyć sobie dlaczego, ale nie potrzebuję tego, wiesz? jedyne czego w tym momencie potrzebuję Ciebie siedzącego obok mnie, obejmującego mnie z kubkiem owocowej herbaty i z papierosem w ręku. mogłabym tak z Tobą siedzieć do końca życia.