Mówię im, że Cię nie lubię, 

a w rzeczywistości non stop myślę o naszym ślubie 

...i już nie mogę tego powtarzać, wiem, że to głupie,

ale czuję ciężar kłamstwa jak mówię im,

że przecież Cię nie lubię, bo nie mogę...

i myślę o Tobie tylko czasami, zazwyczaj nocami...

...jak wybieram sukienkę zamiast spodni.

...jak zastanawiam się co robisz jak ktoś o mnie wspomni.

...jak maluję swoje rzęsy...wiedząc, że wtedy wyglądam lepiej,

bo co jak Cię spotkam?

trzymamy się tych, którzy nas ranią, bo myślimy, że coś się zmieni...

...że umrzemy wtuleni, 

że jak pokochamy mocniej, jeśli damy więcej, jeśli zostaniemy,

to coś zbudujemy...

...a czasem czujemy się winni, bo wiemy, że w nas też jest zło...

...bo nie chcemy ranić  i boimy się, że bez nich zbłądzimy, 

że nic lepszego nas nie czeka i to najwięcej co mieć możemy...

jestem już zmeczona słowami, że jeśli mamy być razem to będziemy,

pomimo wszystko.

...tylko, że my już powinniśmy być i cały świat nam to mówi...

i wtedy jestem szczęśliwa...

...bo chyba wciąż potrzebuję zapewnień

i głupich zbiegów okoliczności, że to naprawdę Ty.

...bo nie ufam sobie na tyle

 i wciąż zadaję sobie pytanie czy to odpowienia osoba?

...i czy naprawdę to czuję?

...czy Ty nie wolisz jej ?

...czy beze mnie nie byłoby Ci lżej?

i sama tworzę przeszkody, bo chyba je lubię.

...i może za parę lat się obudzę...

już nie musimy się ukrywać tak jak kiedyś, 

udawać, że się nie znamy i o siebie nie dbamy...