Być czy nie być, nie pytajcie

Śmieszne, jak taki zwyczajny dzień ptrafi wzbudzić pozytywne emocje. 

To jest chyba jakaś sztuka, którą powinnam opanować w 100%. Żeby

czerpać z niczego coś i (oczywiście nie idąc za teorią stoików krok

w krok) zachować spokój w sytuacjach, w których się go zachować winno.

Odliczam z niepokojem dni do szkoły, nie dlatego,że nie lubię do niej

chodzić - bo lubię, ale dlatego, że: nic nie zrobiłam, ciągle wstaję o tej 11,

źródło mojej muzyki wciąż leży rozgromione na ziemi i przeraża mnie

myśl ponownego zderzenia z faktem, że jeśli nie postaram się w tym 

półroczu, to z przeniesienia nici. Rzeczywistość. 

A tak poza tym, to wymyśliłam sobie przyjaciela o płci żeńskiej, z którym

chetnie rozmawiam na tematy jak najbardziej abstrakcyjne. Dobry słuchacz

z niego. 

Mamy cztery akapity, powinno być siedem,bo to liczba Boga, a czas zrobić

z moich wynurzeń świętą myśl. 

Mam parę rzeczy do załatwienia. Pierwsza: nie zbliżać się do patelni. Zakazano

mi gotowania i już nie ma szans na pokazanie światu swoich umiejętności kulinarnych,

a szkoda - byłoby pysznie. 

Ahh, Debrzyno. Chcę posiedziec już wśród brzózek i świerków i odczadzić się trochę,

z dala od miasta. Brzydota na ulicach rani mnie swoją prozaicznością. Mogłaby

przyjść już wiosna. 

Tak pisząc o niczym poczułam się właściwie jak Joyce. Nieskładne to takie i bez sensu,ale

aż miło popatrzeć na słowa przelewane z głowy w wyświetlacz Waszych monitorów hehe. 

Idę na srabble.