I feel you

Gdzieś na wyspie, w centrum miasta na wzburzonym oceanie ludzkiego gwaru i klaksonów aut. Gdzieś w zupełnie innym malutkim świecie odciętym od skarambolizowanej przestrzeni gdzie niebo jest w oczach. Na skrawku mało rozpieszczonej przez Demeter ziemii stało suche drzewo. Drzewo, uwieszona u jego gałęzi huśtawka i prosta ławka. Świeciło piękne, letnie słońce. Na ławce siedział człowiek. I ku uciesze mojej próżności spoglądał na mnie z zaciekawienie. A może... A może nawet z czymś jeszcze? Huśtałąm się rytmiecznie. Przód, tył, przód tył. Świat był niesamowicie piękny. Przód, tył. Przód, tył. Rozprostowywałąm nogi a potem znów uginałam kolana ściskając dłońmi przybrudzone sznury, na których wisiała huśtawka. Ciekawie kto wcześniej na niej siedział? Na pewno nikt kto byłby oblany promieniami słońca i lekko otulony spojrzeniem Nieba. Przód, tył. Przód, tył. Piekno chwili polegało na tym, że cisza pośród odgłosów miasta nie została złamana ani jednym słowem. Oddechem. Od czasu do czasu, puszczałam tylko bańki. Z patyczka leniwie wytaczały się tęczowe kule - symbole doskonałości tej chwili. A póżniej równie szybko jak ona pękały...

Nie było jeszcze wtedy smutnku. Odczuwałąm jedynie lekkie zagubienie pośród Nieba. Tak pięknego, jakiego jeszcze nigdy nie widziałam.

http://www.youtube.com/watch?v=_-QPvffO1gs&list=PLKJjC34ZovBnA2R0pyAB-Aw6L6fRcgdLX