start.

Czas chyba powrócić na moment, lub momentów kilka, by usystematyzować porządkowanie rozczochranych myśli, które ostatnimi czasy plączą się bezlitośnie. Zgubiłam szczotkę. Szukam usilnie jednak, przy okazji słowo nadzieja zamieniam na wiara i podpieram tę zamianę samymi pozytywnymi myślami, bo bezsilność to ostatnie na tej ziemi co może mi się przydarzyć. Nie to, że wierzę tak ślepo w siebie, choć i tego optymistycznego zapatrzenia jest we mnie niemało, po prostu niesamowitość niektórych zbiegów okoliczności mnie uskrzydla. Te zbiegi okoliczności dziwnym trafem często przyjmują ludzkie kształty. Uczę się pilnie, że szczęście warunkuje wdzięczność. Tyle jej mam, że nawet jak palą się mosty, jak fundamenty zostają zburzone, a moje ideały rozwalają o bruki, to fajnie jest. New chances przy takim ryzyku mogą skończyć się ciepłą posadką pod rynną, ale bardzo sumiennie zapierdalam żeby nie dopuścić do takiej sytuacji. Bo w niektórych sprawach mogę. W pozostałych to już tylko mądrości stoickie bo głową muru nie rozwalę, nawet głową tak pokaźnych rozmiarów jak moja #Gibki. Jutro Gdańsk. Zacznijmy od nowa wszystko budować :)) 

Przepraszam.

zapomniałam jak to jest tu być.

poza tym jest czwarta w nocy.

albo czwarta rano.

i słucham sobie dobrej muzyczki.