Gdy­byśmy by­li so­bie pi­sani , co wte­dy ... ?
Czy wraz z po­całun­ka­mi , od­da­wałbyś mi część swo­jej duszy ? 

Czy przy­tulając mnie , uka­zywałbyś mi swo­je ser­ce ?

Czy śpiąc przy moim bo­ku , byłbyś mój ?

Tak najzwyczaj­niej w świecie mój ?

Za­kocha­ny po uszy , kocha­ny i kochający ?

Tyl­ko mój ...

Tak się zas­ta­nawiam , czy to nor­malne z mo­jej stro­ny .
Wyob­rażam so­bie nas , siedzących zi­mowym wie­czo­rem przy ko­min­ku , ut­kwieni w swoich objęciach . 
Tak bar­dzo za­leżałoby nam na so­bie , że pragnęli­byśmy być w każdą wolną chwilę tyl­ko we dwo­je .

Pi­libyśmy gorące ka­kao , wsłuchując się w dźwięk palącego się drewna i wpat­rując się w tańczące płomy­ki .

Szep­tałbyś mi , jak bar­dzo mnie kochasz , a ja ru­mieniąc się nie mogła uwie­rzyć , że mam Cię przy so­bie . 

Brałbyś mnie w swoje silne ra­miona i całowałbyś każdy frag­ment mo­jej twarzy , a ja uśmiechałąbym się do Ciebie

Zacząłbyś mnie łas­ko­tać , od­ma­wiając zap­rzes­ta­nia .

Żądałbyś mo­jej miłości i zaczęli­byśmy się całować .

Tak na­miętnie jak nig­dy w życiu ...

Z taką pasją , ja­kiej nig­dy nie zaz­na­libyśmy .

Ofiaro­wując so­bie miłość , bez­wa­run­kową , wie­czną .
W mgnieniu oka od­da­wali­byśmy się so­bie nawza­jem .

Płonąc w roz­koszy , odpływając po­za ho­ryzon­ty zwykłego świata w najgłębsze odmęty wyob­raźni .

Tem­pe­ratu­ry naszych ciał osiągnęłyby stan kry­tyczny , gdy by­libyśmy już na szczy­cie doz­nań .
Uwielbiałąbym każdy dźwięk , wy­doby­wający się wte­dy z Twoich ust .

Każdy cichszy i głośniej­szy .
Łagod­niej­szy i bru­tal­niej­szy , bo kochałabym Cię , a ty ro­biłbyś to sa­mo .

Najważniejszy ...
<3 !