Szwecja/Dzień 78/21:18/Pochmurno

W dążeniu do choroby jest coś pociągającego. Obezwładnia mnie chęć bycia słabą. Wiem, że ma to podłoże psychiczne. Pragnę pewnego dnia dotrzeć wgłąb siebie i zrozumiem ten mechanizm. Chęć bycia bladą, anemiczną mimozą. To moje chore pragnienie, a wychudzone ciała są moją inspiracją. W mojej głowie chudość to nieruchomy obraz. Martwy cel. Dalej nie ma nic. Chude ciało to meta, która jak dobrze wiemy naprawdę nie istnieje. Ta droga nie ma końca. Chude może być ciało 50-cio kilogramowe jak i 36-cio.

Kiedy biegam, w mojej podświadomości uruchamiają się zdrowe systemy. Do głosu dochodzą te prawdziwe pragnienia. Marzę o tym by być dobrym człowiekiem. Pragnę uprawiać sport. Chcę motywować. Najzabawniejsze jest to, że kręci mnie wszystko co związane ze zdrowiem i urodą. Jara mnie dietetyka. Uwielbiam kosmetykę za magię w niej zawartą. Wszystkie te zabiegi są dla mnie białą magią. Wzrusza mnie do głębi sama ta myśl o byciu taką osobą. Piękną duszą. Pełną energii i pasji. Ale na mojej drodze stoi parę przeszkód, których za cholerę nie potrafię w tej chwili przeskoczyć. To tak, jakbym biegła przez las. Bujny, pachnący igliwiem i żywicą, wypełniony pięknymi dźwiękami przyrody. Spostrzegam na ścieżce potrzask, kłusowniczą pułapkę i zamiast przeskoczyć ją jednym susem lub ominąć ja pragnę jej dotknąć. Nie wkładam w nią nogi od razu. To proces zaznajamiania się z niebezpieczeństwem. Kusi mnie. Głaszcząc zardzewiałe kolce chcę by ktoś mnie od tego uratował. Mądre przysłowie mówi "umiesz liczyć, licz na siebie". Nikt nie przyjdzie. Wiem, że sama muszę wziąć sprawy w swoje ręce. Ale to kurewsko trudne.

Dobrej nocy Niespokojne Dusze.

M.