Patrząc na chmury nad miastem powoli zamykam oczy..

***

Czy można zaufać mojej wyroczni?

Postanowiłam, iż jeśli stanie się coś, dzięki czemu historia potoczy się w kierunku moich marzeń, to zrobię wszystko, co będę w stanie zrobić, aby te marzenia się spełniły.

Przecież moja wyrocznia tak zadecydowała. Jak na razie, to nigdy się nie myliła, nigdy mnie nie zawiodła. Chociaż..

Nie wiem, czy mogę zaufać intuicji. Chociaż właściwie, to moja kobieca intuicja podpowiada mi, ze to się nie uda.

Nie, nie, nie, nie. To nie ma prawa się udać.

Zaryzykować pomimo to? Postawić wszystko na jedną kartę?

Chociaż póki co, to nie nastąpiły żadne okoliczności, które mogłyby jakkolwiek ukierunkować sytuację. Nie wiem.. Chyba próbuję dopatrzeć się czegoś, czego nie ma. To źle. Tak nie można.

  Rozczarowanie będzie gorzkie.

Już czuję smak porażki.

A mimo to chcę spróbować.

 To nie jest normalne, prawda?

Nic już nie wiem, niczego nie jestem pewna, niczego nie rozumiem.

Jedna rozmowa wszystko zmieniła, wszystko przypomniała, odświeżyła wspomnienia. Na nowo pobudziła we mnie chęć wygrania tej cholernej walki, zwanej życiem.

Ale i tak się boję, wszystkiego.

Pragnę szczęścia.

A moje szczęście zależy od tak wielu czynników, choć niewielu ludzi.

Uda się?

Jedna szczera rozmowa.. czy ja naprawdę aż tak dużo oczekuję?

Przede mną dłuuuga noc, dzień, tydzień, miesiąc, rok... 

Proszę Cię, pomóż mi. Choć odrobinkę. 

/Wiem, głuuuupia jestem! 

Z Bogiem. :)

5412