'Jakiż to chaos mąk!'

Sala tęczowych rzek

Jedno z wielu pomieszczeń

przeciętych zastawkami - wciąz pracują

jak czarni robotnicy na cmentarzach

we dnie i w nocy drażniąc zmurszałe ciała

jedno z wielu - i następne...

tam na tronie król dumny i potężny, lecz-

za dnia niewysłowionym opisywany skomleniem

przez kopistów w skryptoriach swych grzechów

jedno z wielu - kolejne pomieszczenie

z brakiem przedsionków... ekstatyczny rytm

wciąga do wnętrza - by się zatracić w oparach

pożądliwych pragnień po wieczność - nienasycenie...

jedno z wielu - drapieżne i krzykliwe

na ścianach struny z gardeł wyrwane przemocą

dumnie zasychają na oczach właścicieli -

nie mogąc krzyczeć... wyłupują paznokcie oczamid

jedno z wielu - krwiste jak mięśniowy spazm...

w nim hordy samozwańczych geniuszy tłoczą się

ku świetlnemu widowisku i nim dotrą do okiennic -

tracą swe najcenniejsze klejnoty - z żałosnymi krzykami

jedno z wielu, mnogość przecznic

brak przedsionków - wciąż ich więcj, więcej i więcej -

strzela w dół promienistym rozkoszy bólem

Pierwszy, Jedyny i przeklętym bólem stępiony

zerka na świat półwzrokiem - Jedyny-

porzucony przez wszystkich puchnie...

a tkanki oblepiają satynowe łoże

cóż za triumf nad śmiercią!...powstał z martwych

bez boskiej ingerencji!... silniejszy niż dotychczas

złamie cały świat swym pełnowzrokiem

i tęczowymi ciałami na pożądliwych białkówkach