130.

O matko, nie byłam dzisiaj na angielskim, więc muszę się uczyć na jutro...

Trzeba też napisać konspekt, jakby to było najważniejsze zadanie...

W szkole dzisiaj średnio, wpadła jedyneczka z chemii, a co tam, jak szaleć, to szaleć.

Stanie pół godziny na mrozie i czekanie na 71- bezcenne...

I ten marznący deszcz padający na twarz...

Trochę smutny dzień, potem spontan z Roksią w parku i KFC, zajadałyśmy smutki, a co!

Jutro zaczynamy wuefem, aj dont łona liw on dys planet enymor.

Jeszcze matematyka, mam nadzieję, że pani ma nasze sprawdziany...

Nie mam weny na ten angielski...

Idę sobie zrobić coś do picia na rozruszanie mózgu, bo nie wytrzymam...

Jeszcze na siódmą, do piętnastej dwadzieścia.

Będę w domu dopiero koło szesnastej czterdzieści pięć, ale...

Byle do czwartku! <3

Czas coś zmienić... Tylko co?

Ta nieustanna tęsknota.

To nieustanne czekanie.

To nieustanne cierpienie.

Ja się pytam: dlaczego?!

Zawsze ja. Zawsze.

Czas przejrzeć na oczy.

Mam tego dosyć.

Odezwij się.

-Kiedy ja Ciebie tak w ogóle przepraszam.

-Za co?

-W ogóle. Za wszystko. Za wszystko, co zrobiłem.

-Zrobiliśmy oboje.

-Za wszystko.