konfrontacje

zupełnie nieumiejętnie

aż chciałam się rozpłakać.

ktoś pochopnie wystawił mi diagnozę

- bez możliwości obrony -

przyjęłam jako fakt.

na dobrą sprawę

nic się nie zmienia

niczego nie ubywa.

tylko dawne wzruszenia

coraz mniej aktualne

budzą się nad ranem

między odsłoniętą roletą

a urwanym snem. 

ona ma twarz podobną do niej, więc się złoszczę za każdym razem kiedy mijamy się na korytarzu. obca, ale na myśl potrafi przywołać złośliwą zazdrość bez podstaw i uwarunkowań - każdą z moich cech najgorszych jesteś. śnisz mi się, a rano jesteś już realnie. poznałam świat gdzieś na uboczu, transcendentalny, nieuchwytny w żadne ramy, poza postrzeganiem. jestem w nim jakby w uśpieniu, ale wszystkie zmysły pozostają czujne. te mary i widziadła uciekają razem z pierwszym słońcem. wychodzę i znowu wpuszczam w żyły rzeczywistość - ciężko ją podważyć. może przestanę się w końcu wstydzić.