bez tytułu

w tłumie

na wystawie

liryczną historię dopisać też można

o zamyśleniu

o odkrywaniu własnego ja

otwieraniu nieznanych pokładów świadomości

to zawsze można sobie dopowiedzieć

________________________________________________________________________

może kto poznaje delikwenta na zdjęciu?

a jeśli nie to podpowiem

(KOLejniczak)

(a i Tyszyk jest  w tle)

Jakoś tak ostatnimi czasy właśnie KOLejniczak mi falowo w reminiscencjach abstrakcjami przepływa, refleksje wymusza, gdy w pracowni ceramicznej nadaję glinie kształt i wkładam w nią duszę, razem z częścią umysłu i serca; kiedy piec ceramiczny opróżniam, lub załadowuję; kiedy wsłuchuję się w dzwoniący śpiew stygnącej ceramiki świeżo wypalonej; pojawia się tak bezosobowo, bezszelestnie i bezcieleśnie jak dawniej, z samym tylko poczuciem istnienia, obecności, myśli; ulotnie i nierzeczywiście lecz na pewno szczerze z całym ciepłem i spokojem swoim pedagogicznym. I nie wiedzieć czemu, czasem muszę go zwizualizować i z(de)materializować sobie ...

jeśli miałabym kogoś przyrównać do anioła w moim mniemaniu, to jest nim właśnie on, jakimś dziwnym trafem niezmiennie i niezaprzeczalnie.

Nie on jeden w moim życiu, ale nikt inny chyba z taką stałością nie zachował tych wszystkich atrybutów

no może prawie nikt

jak często to potrafi wzbudzać zazdrość

przyjaźń, bliskość jakaś mentalna, którą tak naprawdę trudno wyjaśnić. I gdyby to jeszcze było tylko moim wymysłem, opowiadaniem napisanym przez moją fantazję ... czy nimi nie było?

dziś stabilniej stąpam po ziemi, zadaję sobie pytania - skoro to było tak realne, to z czego wynikało? Wczym tkwiła potęga i specyficzność? Na pewne życiowe momenty potrafię znaleźć wyjaśnienie, ale na to nie umiem, lub po prostu nie chcę, żeby tej prawdziwości i szczerości, tej czystości i piękna więzi nie zniszczyć, nie zdematerializować, nie zaprzepaścić, nie umniejszyć jej wagi. Z perspektywy czasu inaczej sie patrzy. Z perspektywy kolejnych zdarzeń.

Kocham, żyję, jestem uszczęśliwiona, ale za nic nie oddam tego stanu ducha, jaki mi się wówczas przydarzył  - bezdotyku.

może i mogłabym to wyjaśnić, ale nie chcę - nie chcę uśmiertelniać własnego, życiowego mitu, który we wspomnieniu zawsze niesie przyjemne ciepłe światło;)

Pozdrawiam wszystkich którzy znają mnie z tego szalonego i metafizycznego okresu egzystowania bardziej jako chmura luźno powiązanych ze sobą atomów unoszących się w przestrzeni, niż jako człowiek jakim jestem np: dziś. Oni wiedzą ;)

i pozdrówcie ode mnie KOLejniczaka

(Kiedyś dał nam zadanie - wypisać:

czasownik

przymiotnik

rzeczownik

przymiotnik

czasownik

rzeczownik

tak żeby ułożyły się w jednolity tekst

potem mieliśmy zrobić do tego grafikę.

Mojej grafiki nie pamiętam (może to miały być monotypie???), ale pamiętam wiersz jaki wtedy powstał

Świecę

Ciepłym

Światłem

Jasna

Biegnę (albo: Pędzę)

w Mrok

w związku z wkładem w powstanie tego tekstu dedykacja (od tej chwili wreszcie oficjalna) jest oczywista.

na szczęście ów delikwent nie jest wielbicielem wynalazków w stylu : internet.   Wobec czego mimo wszystko serdecznie go pozdrawiając  kończę na dziś spotkanie mentalne raz na 2-3 tyg ;P

takie spotkania mentalne też ubogacają, choć prawdopodobnie raczej tylko jednostronnie ;)