Papież-Polak. Urodził się w 1920 roku w Wadowicach jako Karol Wojtyła. Studiował filologię polską w Krakowie, tam też przygotowywał się do kapłaństwa w tajnym seminarium. Święcenia przyjął w roku 1946, wyjechał też wówczas na studia do Rzymu. Po powrocie wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W roku 1958 został biskupem, w 1963  arcybiskupem metropolitą krakowskim, cztery lata później  kardynałem. Uczestniczył w pracach II Soboru Watykańskiego. W 1978 roku, ku zdumieniu całego świata, przyzwyczajonego do papieży-Włochów, został wybrany głową Kościoła rzymskokatolickiego. Po 27 latach pontyfikatu, obfitującego w spotkania z wiernymi, w niestrudzone pielgrzymki do wszystkich zakątków globu, w szerzenie idei ekumenizmu i pojednania, 2 kwietnia 2005 roku Jan Paweł II zmarł w Watykanie.

Pisarstwo Jana Pawła II od samego początku przeniknięte było głęboką troską o jednostkę ludzką i jej godność. Zagadnienia etyki rozwijał zarówno w encyklikach i dokumentach papieskich, jak i książkach skierowanych do wszystkich wiernych. To od człowieka, jego potrzeb i jego słabości wychodził papież, gdy rozważał takie pojęcia jak: historia, naród, ojczyzna, Europa, demokracja, postęp, gdy pochylał się nad problemem zjednoczenia Europy. W książkach papieża znaleźć można głęboką zadumę nad istotą miłosierdzia Bożego, istotą miłości bliźniego i przebaczenia. Spuścizna Jana Pawła II jest niezwykle bogata formalnie, znajdziemy w niej pozycje teologiczno-socjologiczne, orędzia i homilie (np. te wygłaszane podczas pielgrzymek do Polski), listy (jak ten o tajemnicach Różańca), twórczość literacką (jak chociażby poezje czy Tryptyk rzymski) oraz bardzo osobistą w tonie opowieść Jana Pawła II o własnym życiu (Pamięć i tożsamość). Choć przyzwyczailiśmy się do bezpośredniości, prostoty wypowiedzi naszego papieża, niektóre z tych pozycji mogą sprawiać kłopoty  nie jest to pisarstwo łatwe, nie zawsze łatwe problemy porusza. A jednak to wciąż człowiek jest jego osią, człowiek, o którym Jan Paweł II mawiał, iż jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi