Wertował książki wzrokiem obłędnym

Zoologię starsł się szybko zgłębić

By tylko trafić na przeór wszystkim

Do serca rudej wiolonczelistki

To była pasja iście zwiadowcza

Wkuwał na pamięć dział o strunowcach

Bo go przeszywał widok jej dreszczem

On na fagocie grał w tej orkiestrze...

Mógł na jej piękno rodem z Tycjana

Bez przeszkód zerkać, gdy codzień z rana

Pod dyrygenta batutą ciętą

Orkiestra próbą była zajęta

Drażnił go tylko facet na bębnie,

Co się w jej kibić gapił namiętnie.

A fagot z bębnem - stwierdzić wypada

Nie wygra - jeśli w grę wchodzi waga...

Zaś ruda piękność wzrokiem ognistym

Zerkała troche w stronę bębnisty

A fagocista dziwił się szczerze

I w zemście sklejał temu talerze

Wiadomo jednak już od stuleci

Gdzie dwóch się bije, zwycięża trzeci

Bo pod urokiem pięknej Modesty

Był jeszcze inny członek orkiestry

Przy jej pulpicie na każdej próbie

Czekał bukiecik z biletem"Twój B."

Lub"Twój F.", za to tubista, co sił

Miał dużo, za nią instrument nosił.

Fagot podstępem zagrał nieczystym,

Wykopał stołek  spod perkusisty

W trakcie adaggia, krzyknąwszy:"z głowy!"

Zadrżał przebity wzrokiem fiołkowm...

Wiolonczelistka zaś osłupiała.

Gdyż ona... serce zajęte miała.

I żaden z członków naszej orkiestry

Nie gościł w sercu pięknej Modesty.

Pewien poeta pisał sonety,

A w nich wyznawał wszelkie podniety.

Słowami wielbił piękną  Modestę

- tego nie umiał nikt w tej orkiestrze.

Rafał Bryndal