Closed chapter

Zaskakujące jak bardzo byłam zaślepieona.

Tyle lat zajęło mi dojście do prawdy i wypowiedzenie jej na głos.

Tyle lat szukałam odpowiedzi na pytanie co z nami nie w porządku.

Odpowiedź była we mnie. Byłeś chory i dlatego nie potrafiłam Cię kochać. Rozumiałam, ale nie chciałam się z tym pogodzić. Kochałam twoją odmienność, ale nie byłam w stanie znieść twojej huśtawki, pierdolonego rollercoastera, jednakże to był warunek twojej odmienności.

Nawet zdrowi ludzie mają swoje limity dlatego pękałam, a gdy ja pękałam Ty rozpadałeś się w drobny mak, każda moja słabość dizała niczym włącznik maszyny do pieprzenia.

Taka szkoda, bo nikt nigdy nie był mi tak bliski jak Ty, nikogo nigdy nie kochałam tak ja Ciebie i wiem, że czujesz to samo. Chociaż nie żyjemy już razem, to ślady naszego istnienia na zawsze pozostaną w naszych życiach. Będę Cię widzieć we wspomnieniach, w muzyce, czy nawet podobnym geście obcego człowieka.

A najbardziej podobały mi się twoje dłonie.