05.11.13

Mrok. Lądujesz z jednej mrocznej strony na drugą. Ogarnia Cię niepokój, bo przecież nie wiesz nic na temat istnienia tego, co własnie odczuwasz. Ból, który ujawnił się właśnie teraz. Nie znam jego przyczyny i nie chcę znać. Wystarczy, że jest. Wpajam się w jego obecność. Być może zostanie na dłużej, by ranić moje kończyny słodką krwią. Zalewając mnie falą bólu ze wszystkich otaczających mnie stron. Brak zrozumienia. Czuję się tak odepchnięta od prawdziwego życia. Nie odróżniam już go od świata wymyślonego. Pracując nad sobą w ciągłym ruchu nie potrafię dojść do niczego, co potrafiłoby mi pomóc i mogłoby wyjaśnić to, co odczuwam. Mam wrażenie, że szukanie odpowiedzi to ciągła wędrówka bez celu. Chyba nie mam już na nią siły. Ja nie mam, ale moje wnętrze owszem. Będzie mną targało pogłębiając naszą wzajemną nienawiść. Czy zawsze musi mieć odmienne zdanie? Nie chce mi się już sprzeczać i ustępować mu zdania. Nie mam zamiaru zmieniać tego, co czuję i czego chcę tylko dla zadowolenia. Nie wiem co ze mną nie tak. Kiedyś w ogóle się odnajdę?