05.

Aprilia RS 125 <3

Cos pięknego ! 

A i tak wgl. to Siemanko xD 

Dzień czas zacząć mile,

a więc zaczynamy od czegoś miłego.. ;D 

Niestety sen był za krótki;/ 

Dziś niestety wracam do obecnego miejsca zamieszkania .;/

Chociaż niestety - bo dalej do mojego Skarba , 

a lepiej bo mam dość ... 

Ale nie ważne ;D 

Dobra ja zmykam, Udanej Niedzieli ! <3

 

 

 

 

Je­go pas­ja ją za­bija. Czas między pow­ro­tem od niej do do­mu do niego, jest chwilą kiedy strach ogar­nia każdą komórkę jej ciała. Po­wiet­rze dławi swoją obec­nością. Po ple­cach prze­biega zna­jomy dreszcz pa­niki. "Nic mu się nie sta­nie.." te słowa niczym mod­litwa do Bo­ga, pow­tarza­ne jak man­tra, tkwią w jej umyśle do mo­men­tu na­dejścia wiado­mości -do­jechałem Skar­bie-. Nie chce go og­ra­niczać. Nie jest ty­pem ko­biety, która pod­porządko­wuje so­bie fa­ceta. Choć dos­ko­nale wie, że wys­tar­czy jej jed­no słowo, a je­go mo­tocykl zos­ta­nie zam­knięty w ga­rażu. Nie pot­ra­fi. Nie pot­ra­fi za­bić je­go pas­ji. Nie jest mor­dercą. Nie chce widzieć je­go mi­ny, kiedy ona pro­si go o zre­zyg­no­wanie z marzeń. Nie zniosłaby wi­doku je­go oczu, w których zgasłby blask. Na chwilę. Na je­den mo­ment. Byłyby to może ułam­ki se­kund. Może po­jawiłaby się w nich skar­ga. Ja­kaś dziecin­na roz­pacz. Niema prośba. Poczym to wszys­tko znikłoby zza mgłą miłości. Tłumacze­nia, że ona tyl­ko się o niego mar­twi. Lecz blask.. zgasłby. Przez nią. A ona nie pot­ra­fi mu te­go zro­bić. Bo go kocha.
Te­raz także stoi w miej­scu, w którym jeszcze chwi­le te­mu stał mo­tor. Pat­rzy w dal. Nasłuchu­je. Każde­go szme­ru. Tak jak­by pot­ra­fiła odróżnić dźwięki, ja­kie słychać na uli­cy. Niepew­ność ciągle można wyczuć w wy­dycha­nym po­wiet­rzu. Mi­ja pięć mi­nut. Dziesięć... Dos­ta­je wiado­mość. Emoc­je kłębiące się w niej opa­dają. Ser­ce, które wstrzy­mało swoją pracę na no­wo wy­bijają zna­jomy rytm. Wdech.. i wy­dech. Płuca zaczy­nają miaro­wo pra­cować. 
Wra­ca do do­mu.