i muszę się wydostać.

Widzę człowieka w łańcuchach, w zimnym, ciemnym pokoju bolesnej samotności, gdzie już pozostanie. Za tymi murami smutek jest nieunikniony,  jak nieustający upływ czasu. Z uszkodzoną i ciemną mentalnością, z wypranym mózgiem i beznadziejnie ślepy. Więźniowie są umieszczani w zatłoczonych celach i ci z dożywociem i strażnicy o pustych twarzach. Spętane serca boją się zmian, a osłabiona wola jest z siebie zadowolona, ale zachowuje cierpliwość. Czas może ograniczyć, ale nie zniszczyć moją wolę. Siła płonie w mej piersi, tak mocna jak więzienne kraty. Cisza przemawia, mówi mi wszystko, co muszę usłyszeć,potwierdza moje przekonania i swoje obietnice, których muszę się bać. To mi przypomina, że bez wolności, jestem samotny. I te pobielone ściany nie zamalują  poczerniałych dusz. Nie ustanę w walce. Żyjemy i uczymy się. Wznosimy i opadamy. Podobnie jak bicie serca śpiącego olbrzyma z gorzkimi marzeniami. Nigdy nie poddawaj się.