Zapatrzona w jeden punkt rozmyślała nad tym wszystkim co się ostatnio wydażyło... Usłyszała pukanie do drzwi.

-Można?- zapytała jak zwykle troskliwym głosem.

-Oczywiście, wejdź...

-Nie przeszkadzam?

-Ty? Nigdy...

-Myślisz o tym co czytasz czy może o czymś innym? Widać było że chciała porozmawiać... Kolejny raz. Spojrzała na nią jedynie smutnym wzrokiem i zapytała:

-Czemu czas jest tak względnym pojęciem? Kiedy byłam przy Nim chciałam żeby płynął jak najwolniej, żeby się zatrzymał, a teraz chcę żeby gnał jak szalony, żeby w jednym tygodniu streszczał się cały miesiąc, żeby...

-Ciii... - przerwała nagle. Chodź tu do mnie malutka... Musisz być silna, musisz to przyjąć i pogodzić się z tym. My zawsze będziemy przy Tobie.

-Przez te kilkadziesiąt godzin usłyszałam tyle słów... tak trudnych, tak bardzo raniących i tych które miały na celu choć trochę ukoić mój ból.

-Córeczko... - widać było że chce coś powiedzieć, ale nie pozwoliła jej na to i ciągnęła dalej

-... Najgorsze jest to że muszę udawać. Muszę grać, a to takie trudne. Muszę udawać każdy uśmiech, muszę udawać że daję sobie rade, a tak wcale nie jest... Nawet nie chcę siedzieć w tym pokoju. Przecież to wszystko mi Go przypomina.

-Odałabym wszystko żebyś była szczęśliwa skarbie...

Nie miała już siły nic mówić. Przytuliła się jedynie i wymamrotała przez łzy:

-Dziękuję... jak dobrze, że jesteś...