:3

          Opadają na ramiona nagie włosy i piersi delikatnie zsuwają materiał ze skóry. Jestem tutaj. Każda część mojego jestestwa drży pod promieniami dotyku i uniesionych warg. Widzę uśmiech, który mogłabym oglądać cały czas. Dotykam palcami powietrza kłębiącego się wewnątrz płuc i charcząc wydobywam go na zewnątrz, tykając tym samym jak ciągle nakręcany zegar z zepsutą kukułką. Moje wskazówki wciąż odmierzają ten sam czas. Błądzą wśród traw wspomnień i nienawiści, a może to pragnienia? Las huczy od skrzydeł motyli i piszczy trudem małych ślimaków. Mogłabym teraz położyć się na ściółce i oddychać wnętrzem każdego liścia i korą drzew. Moja skóra, niby tak porcelanowa, nagle mogłaby stać się twardym kamieniem, zarosnąć mchem i wkrótce zniknąć. Chcę wiedzieć, że sens nie jest tylko ukryty. Chcę widzieć słowika, poruszającego się mgliście przez przeztworza świata widzialnego i duchowego. Pragnę dotknąć jaskółki pędzącej do swego gniazda. Wszystko obraca się wokół świstoklików i małych kosogłosów, ukrytych wśród listowia drzew. Mam tę siłę by usłyszeć je bez wydawanych dźwięków. Są piękne, gdy tak milczą i mówią zarazem. Ale są też zbyt spokojne. Zaraz wszystko się przecież zmieni. Dzikie psy dopadną ich ciała i rozszarpią na strzępy w zastraszającym tempie. Po tym świecie bajki, nie będzie żadnego śladu. Piasek zadepczą fale morskie i nasze pałające pragnienia zginą gdzieś, pod kościstym kołnierzem obcojęzycznych maszyn, zaprogramowanych do tworzenia, istnienia i niszczenia. Nikt nie będzie pamiętał o ludziach, z ukrytymi sercami, pod powłoką miękkiej śliny i kaszlu. Nasze złudzenia rozstąpią się pod naporem sennych zmysłów. Zginiemy zasypani marazmem słów i wodą zombie naszych czasów.