Można?

Bo tak w ogóle, to hoduję sobie miętkę w pracy.
Była prawie martwa, a ładnie rośnie.
Czyli nawet, jak pozornie nie ma szans, żeby odrodziło się coś, co praktycznie umarło, to jest to możliwe.
Tylko trzeba o to zadbać. 
I pielęgnować.
I podlewać.
I dbać o to, żeby miało odpowiednią ilość światła.
I dać choć trochę zainteresowania.
I tak myślę..... że może jednak...
Ale boję się.
Tak cholernie się boję zrobić pierwszy krok.
Bo jeśli nie wyjdzie?
Jeśli się okaże, że jest już za późno?
Jeśli okaże się, że już nie ma czego ratować, bo obumarły już nawet korzenie?
A z drugiej strony... zwlekając jeszcze bardziej zmniejszamy szanse.
Chciałabym mieć chociaż najmniejsze podstawy do tego, żeby jednak spróbować,
Może to przeczytasz.
Może.
Chociaż wątpię.
Po co miałoby Cię jeszcze interesować to miejsce.

Wiesz... czasem po prostu zbyt późno uświadamiamy sobie, jak wiele błędów popełniliśmy.

A nawet jeśli nie ma już nic, to chociaż chciałabym przeprosić.
Tak szczerze, od serca.
Za wszystko.
Za te wszystkie słowa, za egoizm, za brak zapewnień i za Twój strach.
Nie sądziłam, że tego nie rozumiesz.
Myślałam, że na tyle mnie znasz.
Że wiesz, że na zawsze. Mimo wszystko. Niezależnie od wszystkiego. Najmocniej. Szczerze. Wciąż.
Nawet te cholerne tatuaże bym przeżyła, wiesz?
Myślałam, że wiesz.
Marycha już nie może tego słuchać. 
Biedna, jak nie od Ciebie, to ode mnie ^ ^

Przepraszam.
Wciąż Cię kocham.
Wciąż tak samo.
Wciąż bezgranicznie.

https://www.youtube.com/watch?v=lp-EO5I60KA