Nasze życie to chwile, ktore chcemy pamietac całe życie, bądź nie. Ja np.całe życie będę pamiętać zabawy a podwórku, jazdę na rolkach i ciagłe zdzieranie strupów i robienie nowych ran, bo po co jezdzic wolno jak można szybko, pierwszy wystep, pierwsze dni szkoly, pamietam nawet z pierwszej podstawowki! Zawsze bede pamietac pierwsze rekolekcje z RAMu i moment mojej przemiany, Niestety zawsze będę pamiętać też te złe chwile w moim życiu. Nasze życie to chwile. Tylko chwile ? Niewiem, każdy z nas chce zostawić cos po sobie, zeby ktos o nim pamietal.Dlaczego o tym mowie ? Otóż w lipcu poznałam niesamowitego chłopaka! Radosny, pięknie śpiewa, chwali tym Boga, otwarty, no prze gość! W sierpniu dowiedziałam się, że umarł. Tak, wiedzialam ze ma raka, wiedzialam, ze sie leczy, wiedzialam, ze jest bez wlosow, wiedzialam, ze moze umrzec. Ale gdy umarl, nie chcialam tego wiedziec. Nie byl dla mnie bliska osoba, ale gdy uswiadomie sobie, ze mijam kogos na ulicy a onza miesiac badz nawet za godzine moze umrzec. Nie moge sobie z tym poradzic. Chłopak miał dziewczyne, byli razem 4 lata. Nie poradzilabym sobie chyba na jej miejscu. I gdzie w tym jest Bóg? Napewno jest! Ale dlaczego zabiera do siebie tak niesamowite osoby?

Zostawiam link o nim: https://www.youtube.com/watch?v=DMd-bpkhQuU

Pisze o tym nie tylko ze wzgledu na niego. Wczoraj dowiedziałam się, że bliska dla mnie soba ma guza w piersi, w listoapdzie ma operacje. Może sie okazac, ze to tylko chłoniak, ale bardzo się boję.

Ponad to, oczywiscie musze dokonywac wyborow, ktorych nie umiem dokonac.

Mam dość.