hopeless.

Straciłem wszysto.

Z Tobą odejdzie wszysko co we mnie najlepsze, co we mnie w ogóle dobre. Dlaczego człowiek musi mieć wbudowany mechnizm psucia wszystkiego co jest idealne, piękne, pełne miłości. Najważaniejsza osoba w komosie nie chce mnie znać. Jedyna osoba dla której tak naprawdę można się poświęcić, starać się, być. Wszędzie jesteś Ty, jak można kochać za bardzo? Jak można kochać tak, że niepowodzenia zwala się właśnie na miłość? Jak można tak zniszczyć drugą osobę? Nie chcę już nikogo krzywdzić, nie chce już nikogo tak kochać, nie chcę, żeby ktoś przeze mnie cierpiał. Cierpi przeze mnie piękne, małe stworzenie, ktróre zajmuje nadal w mojej głowie prawie całą powierzchnie. Osoba, której oddałem się w stu procentach, dla której byłem na każde skinięcie, osoba, z którą przeżyłem najpiękniejsze chwile mojego życia. Ja miałem taki nie być, chroniłem się rękami i nogami, żeby nie stać się taką osobą, jaką jestem teraz. Wszystko mnie przerosło, nie umiem nawet przywołać momentu, w którym stałem się potworem. Momenu, w którym zacząłem z dnia na dzien, kawałek po kawałku tracić mój skarb. Nie dziwie Ci się, że nie chcesz mnie widzieć, że nie chcesz mnie znać, sam nie chcę się już więcej znać i najchętniej zakopałbym się, żeby nikt więcej na mnie nie patrzył, żeby nie widzieli we mnie tego, co Ci zrobiłem. 

Nie ma drugiej takiej osoby jak ona, wiem to najlepiej, bo znam ją najlepiej.

Zniszczylem wszystko na co oboje pracowaliśmy przez tyle czasu. Nie trzeba było długo czekać, żeby zawładnęła mną beznadzieja, to ogromne poczucie winy, ten straszny ból w okolicy piersi, który tak silnie wiąże gardło. Patrzę wstecz i widzę mój uśmiechnęty skarb, dla którego byłem jedynym źródłem szczęścia, dla którego tylko jestem, byłem jedynym schronieniem przed całym światem, złymi ludźmi próbującymi wtargnąć mu do głowy i narobić zamieszanie.

Teraz jestem nikim.

Tkwię w beznadziei, z której nie ma powrotu.

Nie ma dla mnie ratunku.

Przepraszam za wszystko.