Tylko spokój może mnie uratować

Ja nie rozumiem, jestem zbyt tępy. Czuję jakby wszystko to co mam w głowie topiło się w beznadziei. Kompletnie nie wiem co mam o czymkolwiek myśleć. Nic już nie wiem. Ściska mi gardło. Nie wierzę, nie potrafię. Przerasta mnie każda myśl, nie wiem co robię. Pewnie jutro będę żałował, albo nie? Przecież ja nic nie wiem. Beznadzieja wkroczyła w moje życie, wrosła we mnie i panuje nade mną. Trzęsą mi się ręce, gorąco mi. Nie wiem już czy to przez pogodę, Żałuję. To chyba jedyne sensowne słowo, które mogę z siebie wyksztusić w tym momencie. Proszę bardzo, wszyscy możecie mieć mnie za nic, możecie obrzucać mnie błotem, mówić, że nie potrafię nic zrozumieć, że nic do mnie nie trafia, że jestem zbyt głupi, że za bardzo się przejmuję pierdołami, że zachowuję się infantylnie, pewnie we wszystkim macie rację. Jony chlorkowe pchną mi się do oczu, gardło ściska dłonią właśnie beznadzieja, w głowie totalny chaos, rozpiedol. Chyba mam inne postrzeganie rzeczywistości.

A może naprawdę jestem tak głupi? 

 Jestem śmieciem.

Who wants to sleep in the city that never wakes up?
Blinded by nostalgia.