Jak Gdańsk to Gdańsk. ;P

Jak to Pani Kobra` mówi Kurcze! ..

Jutro znów się nie wyśpię..

Otworzę prawe oko i powiem, że 'ja nie mogę tak od razu wstać, bo mam zawroty głowy', i że 'jeszcze pięć minut, obiecuję'.. Moje pięć minut zapewne będzie trwało 2 godziny, po czym wstanę i jak zwykle nic nie zdążę zrobić, poza pójściem siusiu, a przy okazji zdjęciem prania z linki i wepchnięciem go do torby w celu (NIBY!) spakowania rzeczy.. Zapomnę ładowarki i mojej całej pamięci, tj. magicznego kalendarza, który o dziwo wie, co robię poszczególnego dnia stycznia i jaki mam sprawdzian w czwartek.. Zapomnę jeszcze wiele innych rzeczy - potrzebnych zresztą, np. (I tu uwaga!) moich najwygodniejszych czerwonych dresów, w których zawsze idę na kolację. ; ) Zakręcona wyjdę z domu, poślizgnę się pięć razy, bo biegnąc na autobus nie wyrobię na zakręcie.. 'Uf, nie odjechał - zdążyłam.' No tak, tłuc się (pewnie na stojąco -.=) w autobusie, przez jakieś półtorej godziny, nie należy do mojego ulubionego zajęcia. Kiedy będę na miejscu, prawie dokulam się z ciężką jak pustaki torbą [Właśnie, a przecież spakowałam tylko kilka rzeczy? Hm.] do kiosku po bilety; przecież nie zamierzałabym płacić po raz kolejny mandatu w wysokości 130 złotych. -.- Kiedy będę na 'Świętej.pełce' pogonię za zielonym. ;D Pf, wędrówki ludów co chwilę gonią, jak nie za tramwajem, to za pieniędzmi, eh.. Czasem jeszcze spotkam Rupka, który yyy .. pierdzieli od rzeczy - o zawodach, o ocenach i o tym jaki to z niego kozak, że wszystko zaliczył, a jest z 13 - stki. ;D Jak już dotrę to szerokiego, trzypiętrowego budynku, czeka mnie kolejna przeszkoda, a mianowicie pokonanie jakiś 110 schodów, których nienawidzę zresztą.. Kiedy wejdę do pokoju to nie zobaczę nic innego poza łóżkiem, na którym się poniekąd wysypiam.. Odpoczywając po moim niedzielnym maratonie w nagrodę słyszę pukanie.. Niepewność 'Kto stoi za drzwiami?' jest moim ulubionym odczuciem.. Wtedy zawsze mam taką nutkę nadziei, że jest to któraś z nich..

Tak!

Najczęściej jest to Rumak, gdyż ona ma mi zawsze najwięcej do powiedzenia.. ; ) Po krótkim, maksymalnym streszczeniu całego weekendu w Mrocznie, idziemy do pokoju o magicznej liczbie - 62. I wtedy czuję coś takiego, czego niestety nie mogę wam tu opisać. To jest mniej więcej tak, jak gdyby połączyć uczucie wolności, chęci spełnienia wszystkich swoich pragnień, smaku wakacyjnych lodów [Jakkolwiek to nie zabrzmi. ;P], aż w końcu dotknięcia gwiazd i umiejętności latania; doprawić to wszystko szczyptą lenistwa i nutką dobrej muzyki.. Jednak to nie oddaje do końca tego jak czuję się wtedy, kiedy w największym bałaganie jaki może być wiecznie słyszę: 'Pozdro!' , 'Żal!', 'No chyba nie lałaś?!' itp.. Nasza niedzielna wieczerza powoli staje się tradycją, a weekendy czasem tęsknoty za sobą nawzajem..

Jest to mój najwspanialszy czas..

Dziękuję!