XVII

'I tak nie spotkamy się więcej i tak
I tak nie będziemy się więcej już znać
I tak nasze usta nie będą już ze sobą więcej grać..'

O. Długo mnie tu nie było. Ale to dobrze.. jednak złe jest to że tu wróciłam. Tak, ja. Znów ja. Znowu z jakimiś dziwnymi urojeniami. Dlaczego nigdy nie potrafię zaufać swoim przeczuciom tylko słucham innych? Dlaczego jestem tak naiwna? Dlaczego zawsze mi tak zależy? Dlaczego nie potrafię tego olać tylko dociekam, męczę ludzi? Dlaczego zawsze jest tak, a nie inaczej? Dlaczego ja? W każdym razie nie mam do nikogo pretensji. No poza sobą. Zawsze będzie tak samo. Teraz nawet nie wiem czy mam gorzej oceniać siebie czy jego. Jedyne co mnie pociesza to to że Natalka się pięknie śmieje i chce ze mną rozmawiać. Opowiadać o księciu, którego znajdzie i o tym jacy mogą być szczęśliwi będąc razem. Jak dobrze jest być dzieckiem.. szkoda tylko, że nie można nim pozostać na zawsze. Kiedyś w końcu trzeba się obudzić z tego pięknego snu i znaleźć się w świecie ludzi dorosłych. Oby ona znalazła swojego księcia.

'Nie ufam więcej tak głęboko,
Nie będę stroił miny,
Wierność trudna jest widocznie..'