...

"Był sobie ptak obdarzony parą doskonałych skrzydeł o bajecznie barwnych piórach, stworzony do swobodnego szybowania w przestworzach, ku radości tych, którzy obserwowali go w locie.

   Pewnego dnia ptak tego zobaczyła młoda kobieta i zakochała się w nim bez pamięci. Serce jej mocno zabiło, oczy zalśniły z zachwytu, gdy patrzyła, jak z gracją szybuje po błękitnym niebie. Ptak poprosił ją, by mu towarzyszyła, i poleciała razem w pełnej harmonii. Kobieta podziwiała, czciła, wielbiła ukochanego ptaka.

   Lecz pewnego dnia pomyślała: "A może on zechce odkryć dalekie krainy, poznać odległe zakątki świata?". I przestraszyła się własnych myśli. Przestraszyła się, że już nigdy nikogo tak mocno nie pokocha. I obudziła się w niej zazdrość, zazdrość o to, że ptak umie latać.

   Poczuła się samotna.

   "Zastawię na niego pułapkę-pomyślała. -Następnym razem, gdy się pojawi, juz ide mnie nie odleci".

   Ptak, który również był bgardzo zakochany, przyfrunął do niej nazajutrz. Wpadł do klatki i nie mógł się już z niej wydostać - stał się więźniem.

   Kobieta napawała się jego widokiem. Był przedmiotem jej gorącej namietności, pokazywała go przyjaciółkom, które wzdychał: "Naprawdę cudowny! Jaka jesteś szczęśliwa!". Jednak z biegiem czasu zaszła w niej zadziwiająca przemiana: ponieważ ptak stał się jej wlasnością i nie musiała go zdobywać, przestał ją interesować. A on, nie mogąc latać, z dnia na dzień pogrążał się w coraz głębszym smutku, pióra mu wyblakły, skrzydła opadły - a kobieta zwracała na niego uwage tylko wtedy, kiedy przynosiła mu jedzenie.

   Pewnego dnia, gdy podeszła do klatki, okazało się, że ptak jest martwy. Wpadła w rozpacz i odtąd ani na chwilę nie przestawała o nim mysleć. Ale nie pamiętała o klatce, pamietała tylko dzień, kiedy ujrzała go po raz pierwszy, jak szybował wysoko w obłokach, swobodny i szcęsliwy.

   Gdyby mogła przyjrzeć się sobie samej, zrozumiałaby, że tym, co tak naprawdę wzruszyło ją w ukochanym, była jego wolność, ciekawość świata, energia jego silnych krzydeł.

   Utraciła sens życia i smierć zapukała do jej drzwi.

 -Czemu przyszłaś?- zapytała ją udręczona kobieta.

 -Abyście mogli być znów razem- odpowiedziała śmierć. -Gdybyś pozwoliła mu odlatywać i wracać, kochałabyś go i podziwiała do dzisiaj. Teraz jestem ci potrzebna, byś mogła go odnaleźć."

KOCHAM CIĘ ! NA ZAWSZE ! <33 :*