dziwny dzien, taki inny.

Tysiąc myśli..

chciała bym wiedzieć co czuję. to dziwne, kiedy czujesz sie być obca, dla siebie.
Kiedy masz ochotę, po prostu wyrwać swą duszę z ciała którego nienawidzisz. Ten moment kiedy idziesz wziąść prysznic, i płaczesz, bo nic nie idzie po twojej myśli. Jesteś sama, nie masz już nawet siebie. Nie ufasz sobie, bo wszystko wzkazuje na to ze jestes chora psychicznie. Masz depresje, tniesz się, rzucasz wszystkim co masz pod ręką, walisz w ściany, krzycząc z bólu, który jako jedyny towarzyszy ci w tym durnym, i trudnym do zrozumienia "własnym świecie"
Tylko ból jest w stanie ci pomóc. Jest z tobą, na dobre i na złe. Zawsze o nim pamiętasz. Nawet zrobił ci blizny żebyś nigdy o nim nie zapomniała, i żebyś wiedziała jak bardzo można znienawidzieć własną osobe. Brakuje ci czasu, jesteś zabiegana, przez co wypadają ci włosy, nie masz chwili dla siebie, masz wyrzuty sumienia, bo miałaś być chuda, a ciągle jesz coś w biegu. Nie masz czasu na jogging, ćwiczenia, których tak bardzo pragniesz. Siedzisz ciągle wpatrzona w ekran monitora lub telefonu zaślepiona, uważając że świat realny, to zwykłe gówno, o którym nie warto myśleć. Bo warto zamkąć się w sobie, i ciągle myśleć "jakby to było gdyby.."

Budzisz się rano z myślą o tym żeby nie iść do szkoły, bo i tak nic w życiu nie osiągniesz. Masz w niej problemy, złe oceny, zachowanie. Jesteś pyskata, arogancka, uparta. Nie widzisz swoich zalet, bo wszyscy wmawiają ci że jesteś: głupia, pusta, wredna, żałosna ..
Pragniesz uwagi, żeby po prostu ktoś wziął cie w ramiona, i nie puszczał, aż poczuje że jest lepiej. Że mogę spokojnie odetchnąć. Ale to wraca. Ten smutek z którym codziennie się spoktykam. Czasami nawet ze sobą rozmawiam, bo czuje że smutek już we mnie zamieszkał. Krzyczę, jak bardzo nienawidzę osoby którą się stałam. Tego ciała które stworzył Bóg. I to że jestem niepełnosprawna. Ciągle myśle o tym by nikt nie zauważył chociaż kawałka mojej dłoni. Nie mogę normalnie funkcjonować, bo ciągle boje się odrzucenia. Tego że kiedy byś zobaczył moje ciało, po prostu byś mnie wyśmiał czy wystawił. Ciągle chowam moją rękę pod bluzami, czy obszernymi koszulami, i nic nie uczy mnie gadanie innych że nie powinnam się tym przejmować, i że inni mają gorzej. Ja po prostu żałuje ze się urodziłam. Chciała bym czuć się szczupła, piękna, zadbana ale nigdy nie będę, bo znowu przyjdzie lato i  bd musiała znaleść sobie inny sposób na ukrywanie, moich wad, czy tego jak cholernie jest mi przykro jak ktoś wbija we mnie wzrok. Czuje się wtedy jak klaun, jak ufoludek, czy może lepiej krasnoludek, sądząc po moim wzroście, który żeby przypasować do reszty też się nie udał. Jeśli miała bym powiedzieć opinię na temat siebie powiedziałam bym :
Brzydka, arogancka, niepełnosprawna, krzywa, nie ludzka, idiotka która myśli tylko o sobie, ciągle użala się nad sobą, nie szanuje nikogo, udaje wesołą, i najpierw mówi potem myśli. mogła bym mówić o sobie pewnie latami, ale i tak za dużo już napisalam elo.