Podsumowanie

Andrzej już śpi a mnie znów naszło na wspominki.

Czy ja kiedykolwiek zapomnę o tym rozdziale mojego życia?

Chciałabym, żeby to była książka.

Odłożyć ją na najwyższą półkę i zapomnieć.

Książki czasem się gubią.

Godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata - mijają,

a ja dalej mam przed oczami nasz pierwszy taniec i w uszach wciąż brzmi "My heart will go on",

dalej pamiętam i czuję na ustach nasz 1 pocałunek,

dalej staje mi przed oczami Twój uśmiech, kiedy zgodziłam się być Twoją dziewczną,

dalej widzę Twoją twarz i pamiętam słowa, które powiedziałeś mi ostatnie.

Czasem chciałabym zasnąć i obudzić się przy Tobie wtulona w Twe ramiona, jak nie raz na zimowych spacerach.

Nieśmiało spoglądam spod na w pół przymkniętych powiek w swoją przyszłość.

Wariacki sen.

Chciałabym się już obudzić i stwierdzić, że to koszmar, a Ty dalej jesteś.

Wyciągnąć komórkę, napisać sms i spotkać Cię wieczorem, by przespacerować się w to chore miejsce i znów przeżyć jedne z najwspanialszych chwil w życiu, usiąść obok Ciebie, wtulić się w ramiona i usłyszeć Twój głos szepcący moje imię i bez krempacji tym razem powiedzieć ile dla mnie znaczysz i nie bać się odpowiedzi.

Jutro się obudzę wtulona w inne ramiona i usłyszę inny głos szepcący moje imię i innej osobie powiem, że ją kocham z całego serca, które mi pozostało po rozbiciu na tysiąc kawałków.

Leczyć się.

"Cały mój świat potrzebuje psychologa"

Chyba tak.