Brakuje mi tych spotkań cholernie. Jakby ktoś wydarł mi z rąk mały, prywatny skarb. Stoję zdezorientowana jak okradzione dziecko i nie wiem, co się właściwie stało. Niby takie proste, niby takie oczywiste, zdarza się przecież. A wcale nie proste i wcale nie oczywiste. Bo jak to tak. Stracić coś, czego nawet nie zaczęło się tak naprawdę mieć. A może troszeczkę zaczęło, tylko po co. Chciałoby się, żeby jakiś sens był w tym wszystkim, a tu wcale go nie ma.

Nie dzwoń do mnie, kiedy kolejna panna nawali. Nie pisz, bo Ci smutno, bo samotnie, bo znowu nie masz z kim spać. Mnie już nie ma, rozumiesz? Nie pytaj co u mnie, bo odpowiedź znasz. Nadal mam żal do świata, że pozwolił nam się spotkać, a potem z uśmiechem na ustach odebrał tą znajomość. Nie interesuj się moim życiem, bo sam zrezygnowałeś z bycia jego częścią, a ja? Nie jestem kołem zapasowym, nie dzielę się na pół.

 Ludzie często w nocy mają zupełnie inne emocje niż rano. Nie mówiąc o postanowieniach.

nie ma nic piękniejszego niż moment, kiedy w życiu pierdoli Ci się dosłownie wszystko.

Bo widzisz , jeśli na prawdę kogoś kochasz to nie zrezygnujesz z niego nigdy ...Rozumiesz mnie ? NIGDY !Choćby nie wiem co zrobił , gdzie był i z kim był . Zawsze wracasz , nieważne jakby Cię zranił .Czekasz i zastanawiasz się co teraz robi , gapisz się całymi dniami na telefon , oczekując , że zadzwoni . Jeśli kogoś kochasz to o niego walczysz .Bezwarunkowo .