I just want to be perfect.

Nie rozumiem, nie rozumiem co się ze mną dzieje.

Ten fotoblog miał być tylko motywacją do schudnięcia, fajną odskocznią od codzienności. Zrozumiałam, że z każdą notką tylko bardziej się w to wkręcam. Zaczęłam liczyć kalorie i to nie tylko je - zaczęłam dokładnie obliczać, ile składników odżywczych ma każda rzecz, którą jem, w internecie przeglądam strony o dietach, czytam jak długo jest trawiona poszczególna rzecz i jak może się przełożyć na nasz wygląd. Widząc niektóre wasze postępy myślę sobie, że moje ponad 2 kilogramy zrzucone w tydzień to nic.

Wiem, że jestem idiotką, wiem, że zaprzeczam sama sobie. Zdaję sobie sprawę z tego, że niedawno napisałam notkę o waszej głupocie, kiedy piszecie, że chcecie zostać anorektyczkami. Ja już nie wiem, kim tak naprawdę jestem i czego tak naprawdę chcę. Naprawdę, nie mam pojęcia.

Boję się. Boję się tego, że będę gruba, boję się, że za niedługo spodnie nie będą na mnie pasować. Boję się anoreksji, ale również otyłości. Odczuwam lęk przed wejściem na wagę. Jestem przerażona tym, że za chwilę mogą się pojawić liczby takie jak 53 czy 54. Te liczby mi się śnią, tej nocy śniło mi się zawalone śniadanie, podczas którego wpierdoliłam chyba ze 3 bułki. Nie powiem - przestraszyło mnie to. Czuję, że z moją psychiką dzieje się coś złego, coś, co czuwało we mnie od dłuższego czasu.

Wiem, że będę jeść w miarę zdrowo i wiem, że jeszcze parę razy zawalę, dlatego nie martwcie się o mnie. Nie zostawię was, nie chcę być grubą świnią. Po jutrzejszym zdjęciu pewnie stwierdzicie, że ze mną nie jest tak źle. Ale ja naprawdę czuję się ciężko. Chciałabym być lekka, zgrabna, piękna. Akceptowana przez każdego, lubiana. Kurwa, dlaczego ja nie jestem taka jak ONA?!

Trzymajcie się. Obyście nigdy nie doznały takiego uczucia jak ja teraz.