I odejdę stąd daleko w dal...

My 
  
Tęsknota jest z małości księżyca blasku 
Oślepionego ciepłym słońcem wiatru, 
W półmroku światła tonę 
  
Marzenia są z nie wieczności swoich myśli 
Pociętych w deszczowym raju 
W półkuli młodość powoli toczę 
  
A my, z niewidzialności swoich granic 
Rozwianych w kolorowych filmach 
Po oczach krople cicho skaczą 
  
Nadzieja jest z bezsenności prawdy w duszy 
Przekłutej do rdzawej blachy 
W bezsensowności w mgłę wpadamy 
  
Sny są z zakłamania szarej wyobraźni 
Z niezrozumienia własnych pragnień 
W popękanym lustrze cicho siedzę 
  
A my, z niewidzialności swoich granic 
Rozwianych w kolorowych filmach 
Po oczach krople cicho skaczą

Dziękuję Bracie...

Wszyscy mi to już mówią -;"Zmieniłeś się siwy"..." Nie poznaję cię " "Co się z tobą stało?"

Co racja to racja.. sam siebie nie poznaję...

Dziwne uczucie... nie wiedzieć kim się tak naprawdę jest...

Nienawidź mnie jeszcze bardziej... Żyw się nienawiścią do mnie... To będzie najlepsze na świecie...

Gdy spojrzę rozglądającym wzrokiem, rzeknę ....

Tu odnalazłem swój spokój ,

I tu umrzeć mogę...

Po czym odchodzę, i nigdy więcej nie powraca..

 Potrzebuję odpocząć.. więc wyjadę...

pojadę na koniec świata i tam odnajdę spokój...

dom wybuduję i odejdę... bo poco zostawać?

poco wracać... skoro można kroczyć dalej inną ścieżką...