Anioły upadają

Więc dlaczego mnie wtedy nie zabiłeś? NIe wyrwałaś mnie z niewoli istnienia? Dlaczego nie pokazałeś wieczności? Gdyby biel była czernią, dobro - złem, miłość - nienawiścią...

Wtedy zabiłabyś mnie.

Ból rozstania... boli...

Biały mały motyl,

wolność uwięziona w skrzydła,

jak promień Słońca.

Chwila nieśmiertelna,

chłodny wiatr z otchłani Nocy,

zew przeznaczenia...

Moje przeznaczenie?

Radość. Spokój ducha. Dom, rodzina. Zaufaj mi.

Nie. Noc moją matką. Odejdę bo wzywa mnie po imieniu. Spadam w dół...

Jak Anioły. Anioły upadają.

Tak... Jak anioły. Bez nadziei?

Bez. Bo choć nadzieja jest piękna, jednak w tym sercu ciemności leży zagubiona i rozdarta. Bez nadziei na powstanie.

A więc upadek. Upadek Aniołów.

Aniołów Śmierci.

Śmierć nie umrze.

Umrze. Bogini Śmierci, pani życia i jego końca, ona nie jest nieśmiertelna.

A miłość?

Też umrze. Tylko trochę wcześniej.

Zostanie tylko ciemność, I wtedy powstaną Anioły i Nadzieja i Wiara. I Miłość.  I w sercu ciemności zapalą płomień...

Ogień Śmierci. Wiedziałam.