Całkowity brak chęci. Jedyne, co czuję to to, że nie czuję już niczego, a na pewno nic, co zasługiwałoby na miano uczuć czy też myśli pozytywnych/dodających sił/przyprawiających skrzydeł, do których zdążyłam przywyknąć od dłuższego czasu już. Na moją egzystencję ostatnimi czasy składają się jedynie godziny, podczas których muszę znaleźć się w określonym miejscu i wykonać określoną czynność. Nie chce mi się rozmawiać, być, zajmować miejsca, nie chce mi się nawet zaparzyć herbaty aby potem z namaszczeniem się jej napić, z największą niechęcią zmuszam się do ogarnięcia się i zajęcia swoim organizmem. Nie chce mi się czuć, toteż nie czuję.

Utwory Johna Frusciante z okresu jego największych zmagań z narkotykami humoru nie poprawiają i wcale nie chcę, by to robiły.

-----

Żegnajcie, Zakazane Fundamenty, częścio mojego życia i opasłej galerii zdjęć z Wami w roli głównej.

Byłyście najpiękniejsze w swojej betonowej prostocie. Kto obejrzy poprzednie zdjęcia na photoblogu bądź galerię na devArcie, ten zrozumie.

-----

Powiedz jedno słowo, a wybuchnę największych gniewem z możliwych.