Wspomnienia ciepłej jesieni...

Patrzę na widok za oknem.. Mój mały swiat tonący w deszczu... Poetycko: Mój świat płacze... Rzewnymi łzami...

Ale nie jestem poetką... I nawet nie mam na to ochoty. Nie dzisiaj.. Nie w tej chwili... W sumie pokłociłam sie z Łukaszem... Michaś(!) sie do mnie nie odzywa... Marek... Jest mi, niestety, obojętny... Pomyslicie: Idiotka... jej świat to tylko chłopcy... I tu się mylicie....

Dzisiaj mam PIERWSZE spotkanie w mojej nowej grupie...  Mam nadzieję, że mnie zaakceptują... Bo kto lubi czuć się wyalienowany? Ja nie... Lgnę do ludzi jak kundelek, który pragnie ich miłości... I czuję się jak taki kundelek.. Niechciana, nielubiana, odrzucana "Bo to przecież ONA.. Jest taka, śmaka, owaka..."

No tak.. Jestem specyficzną osobą... Której najwyraźniej nie da się lubić... No cóż... Płakać z tego powodu nie będę... Zdążyłam się przyzwyczaić...

Pozdrawiam....

P.S.

Ale i tak trzymajcie za mnie kciuki...Proszę....

P.P.S.

Zdjęcie jeszcze z czasów ciepłej jesieni.. wrzesień to był.. Eeehhh... Oby choc troszkę zrobiło Wam się cieplej:)