Kubuś

Znów w głowie szepty. Znowu słyszę że jestem nikim i że powinno mnie tu nie być.  Walczę z tym. Ale jak wygrać bez oręża z uzbrojoną po zęby w moje słabości moją podświadomością.? Walczę, krzyczę, wiję się z bólu po ciosach, podnoszę się, próbuję na próżno uderzać. Może spróbować uciec lub poczekać aż się zmęczy odebrać jej broń i wtedy pokonać. Uciekam przez ciemny las. Nie ma tu żadnego człowieka, jedynie wygłodniałe pragnące krwi wilki przed nimi też muszę uciekać. Spróbuję wdrapać się na drzewo może tam mnie nie dosięgnie. Szlag zauważyła mnie. Szybko trzeba uciekać dalej bo jeśli nie to mnie wykończy tutaj. Biegnę przed siebie teraz goni mnie nie tylko podświadomość ale także wataha wilków. Co teraz, co teraz. Biegnę na oślep przed siebie widzę tylko drzewa przed sobą i księżyc na niebie. Zbliżają się czuje ich oddech na plecach. Przyspieszam. Dobiegam do końca lasu wilki już dalej nie pójdą znów zostaję sam na sam z moją podświadomością. Przypominam sobie jednak o nożu przypiętym do pasa, No trudno nie mam gdzie już dalej uciekać, abo teraz wygram tę walkę albo ona mnie wykończy. Pospiesznie wyciągam broń i zaczynam uderzać. Pierwsze kilka ciosów odbija, widać że jest już zmęczona chociaż ja też energią nie tryskam. W końcu trafiam, ranię ją dość poważnie zaczyna ostro krwawić. Kolejne ciosy ranią ją już co raz bardziej. Już przestała się bronić ledwo stoi na nogach. Decyduję się na ostatnie uderzenie. Koniec. Wygrałam.