Przemijanie

Człowiek niczym świeca - gaśnie przy gwałtownym podmuchu

Życie solidne niczym wiekowy buk - spopieli je jedna iskra

Ludzi niczym kosmiczny pył - tak ważni, a tak bezwartościowi

Czas - wieczny, a jednak przemija

Przestrzeń - umowna

Świat jest tylko złudzeniem - iluzją chwil

Żyję iluzją w umownej przestrzeni - w ginącej wieczności

Ja - drobina kosmicznego pyłu
Ja - schnący liść na Drzewie Życia

Każde działanie, każda "próba istnienia" prowadzi mnie do autodestrukcji

Przeszłość...teraźniejszość...przyszłość - bez znaczenia

My - kosmiczny pył

My - liście na wietrze

Dążymy do wieczności - chcemy, aby o nas pamiętano do końca istnienia

Lecz czy nasze istnienie nie brnie już ku końcowi?

Walczymy o bycie zapamiętanymi - lecz czy pamięć ludzka nie zawodzi?

Ja - gasnący płomień
Ja - iskierka walcząca z monsunem

Z każdym dniem coraz bliżej jestem końca

Z każdym dniem coraz bardziej chylę się ku upadkowi

Ja - garstka pyłu w nieskończonym wszechświecie

...

Czy ktoś będzie i o mnie pamiętał, gdy moja świeca się wypali?

~ 8.03.17, Zielona Góra
Edith Quinn

Nareszcie udało mi się odzyskać część "zdolności". Obudziła się moja siła i ambicja...

Każdy dzień jest dla mnie walką. Walczę ze sobą, czasem nawet o to by wstać z łóżka i próbować funkcjonować. Zdażają się i takie dni, kiedy zastanawiam się czy to wszystko ma jakiś sens. Jakikolwiek. Czy mam po co wstać. Czy mam jakiś cel...

Mimo, iż układa mi się coraz lepiej. Szkoła. Praca. Dyplom. Wymarzone studia... To jednak czegoś mi brak.
Coraz częściej odczuwam pustkę. W ciągu dnia nie mam czasu nawet o tym myśleć, lecz nocą tego czasu miewam w nadmiarze. Gdy leżę patrząc w sufit, wyłapując kształty w ciemności dopada mnie wewnętrzny chłód. Zaczynam mieć mętlik w głowie, w duszy, w sercu.

Niczego mi nie brakuje, a jednak noszę w sobie pustkę, której nie potrafię niczym wypełnić...