niedziela

cześć wam albo raczej tobie. jeśli to czytasz, to prawdopodobnie mnie znasz lub to właśnie ja sama.. minęło sporo czasu od ostatniego wpisu. wiele się działo przez ten czas. były wzloty i upadki, mega chwile jak i te okropne. przez cały czas kształtuję swój charakter, próbuję odnaleźć swój cel w życiu. chcę być szczęśliwym człowiekiem i sama dawać innym radość. tylko niestety okazuje sie, ze nie jestem jednak taka osoba, za jaka sie uwazalam. zaniedbuje ludzi, ktorzy zawsze byli mi bliscy, a staram sie o dobro dla tych nieznanych mi do konca. dlaczego tak jest? chyba sie zmienilam.. wcale mi to nie przeszkadza. byc moze kiedys bedzie, wcale w to nie watpie, bo teraz rowniez mam momenty zawachania, zagubienia.. i pomimo wszystko interesuje to tylko jedna osobe. osobe, ktora kocham cala soba i to dla niej jestem w stanie zrobic wszystko. byc moze to dlatego? zawsze staralam sie o czas dla wszystkich, teraz to nie jest mi potrzebne. najwazniejsze jest dla mnie to, zeby byc przy nim. zeby go wysluchac, przytulac, wycalowac, mowic jak bardzo go kocham. on jest calym moim zyciem i na Boga.. jestem pewna swoich uczuc, nigdy nie bede bardziej i nigdy nie bylam. tego nie da sie podrobic, nie da sie udawac. chce nabrac motywacji, dla siebie i dla niego. chce zyc pelnia zycia, chce sie z tego cieszyc, chce zyc w swiadomosci, ze lepiej byc nie moze.. nigdy nie spodziewalabym sie, ze tak zmienie swoje myslenie i to w sposob swiadomy. cudowne, co nie? a to wlasnie dzieki niemu. nie wiem tak naprawde do czego chce dojsc w tym wszystkim..ale chyba chodzi mi o to, ze jedyna osoba jaka tak naprawde mam, ktora mnie wspiera, chce dla mnie dobrze i mnie kocha ze wzajemnoscia to wlasnie Kamil. nikt inny mnie nie rozumie i nawet nie chce tego robic, 'prawdziwi przyjaciele'. nie jestem bez skazy, wiem, ze robie zle.. ale nie wiem czy moge powiedziec, ze czegokolwiek zaluje.. nie. wszystko daje mi jasne znaki.