Nasza kochana trójeczka:**

No to dwudniowy maraton imprezowy zakończony... W czwartek impreza fantastyczna, po prostu trzeba by było tam być, żeby to poczuć:) Stawiam ją na drugim miejscu wśród najlepszych imprez na studiach:) A dzisiaj..? Hmmm... Doszłam niestety do cholernie przykrego wniosku, że nic już nie będzie tak, jak dawniej... Tak jak na 1 roku wyglądały nasze stosunki w grupie.. Tak jak się zachowywaliśmy, jak rozmawialiśmy na korytarzu przed zajęciami, jakie były motywy na zajęciach.. I wreszcie to, jakie były imprezy! Niewiele nam było trzeba, żeby zajebiście się bawić, naprawdę niewiele. A teraz..? Wszystko się zjebało. No po prostu jakbyśmy byli zupełnie innymi ludźmi. Na pierwszym roku wszystko było takie proste, działo się po prostu, pewne sprawy wydawały się oczywiste, istnieli ludzie, bez których życie wydawałoby się niemożliwe. Teraz nic nie jest takie samo.. I już nie będzie. Na każdych zajęciach podzielona grupa, ludzie się zmieniają, wykruszają.. To jest przykre. Przykre, bo wiem, ile z niektórymi ludźmi przeżyłam i ile jeszcze fantastycznych chwil mogłabym przeżyć. Nie wiem, jak to będzie teraz.. Pewnie normalnie, każdy będzie robił swoje. I patrzył tylko na siebie. Taka prawda. Czasami chciałabym mieć serce z kamienia i nie czuć nic. Niestety to jest niemożliwe.. Niestety...? Życie pozbawione uczuć byłoby takie puste.. Nie wypełnione niczym, byłoby po prostu trwaniem w zawieszeniu. Ale z drugiej strony życie wypełnione uczuciami jest tak cholernie trudne.. Widać to na każdym kroku, w każdej sytuacji, w prostej rozmowie z najlepszym przyjacielem. Czy wszystko musi być takie trudne i skomplikowane? Czy nic nie może dziać się bez przyczyny, tak, o- po prostu? Bez fałszu, szczerze, wprost, bez kręcenia, bez cwaniactwa, bez kłamstw? I wtedy wszyscy byliby szczęśliwi. No ale niestety, najwyraźniej nie może. Generalnie jest godz. 2.40 na liczniku i chyba idę spać. Czuję po prostu jedną wielką pustkę. Ale przecież jutro wstaje kolejny, nowy dzień...