Życie jest podobne to podróży jakimś środkiem lokomo

cji, wsiadasz i wysiadasz, przesiadasz się i jedziesz dalej, tak cały czas.Ta podróż jest pełna pięknych niespodzianek oraz raniących serce smutków.Rozpoczynając wędrówkę spotykasz dwoje ludzi z którymi pragniesz  spędzić resztę drogi swojego życia, to Twoi rodzice, przepełnieni wiarą i miłością w swoje dziecko.Szkoda że rzeczywistość układa swój własny plan w którym Ty nie masz możliwości manewru, jesteś tylko pionkiem przesuwanym na polach szachownicy.Niestety oni w pewnym momencie wysiadają zaostawiając Cię samego, jednak ta pustka jaka po nich zostaje zaczyna sie wypełniać, w swojej podróży spotykasz osoby które powoli ją napełniają nadzieją : przyjaciół, znajomych i wreszcię osobę którą kochasz, która staje się dla Ciebie "domem" do którego pragniesz wracać.Wśród tych ludzi bedą tacy dla których ta podróż życia będzie tylko przejażdżką, wywołają w Tobie tylko ból i cierpienie, zobaczysz jednak że pojawią się też ludzie na których będziesz mógł liczyć, będą się starali pomóc, wesprzeć lub też w pewien sposób "wskrzesić" to co w Tobie umarło.Ta jedna pozostawi w Tobie tęsknotę za tym co utraciłeś, za tym co się dla Ciebie liczyło.Zadziwiające jest to że wielu kompanów podróży zajmie miejsca najdalej od Ciebie mimo że chciałeś aby byli najbliżej w chwilach kiedy będą potrzebni, z czasem zrozumiesz że tą drogę będziesz musiał przebyć bez nich.Wielką tajemnicą życia jest to że nigdy nie dowiesz się na jakiej stacji wysiądziesz, sądzę że wysiadając poczuję nostalgię, smutek za tym co było a czego już nie ma, wspomnę moje marzenia oraz ten plan który tak mozolnie układałem a on się nie spełnił.