Motyle nocy...

Dom na palcu przypomina stare czasy,

przyprowadza sny, których być nie powinno.

Jestem spokojna, śpiewam jazz, gram w teatrze.

Realizuję pasje, robię dokładnie to co wpisane w duszę artysty.

Tylko Twoje widmo cholerny człowieku nie daje mi spokoju.

Widmo dłoni, słów, melodie oddechu.

Wypieram Cię z racjonalnego świata, 

ale moja podświadomość nie daje mi o Tobie zapomnieć.

Minięło sześć długich lat.

Płynę przez noc jak ćma do swiatła.

Droga rzeczywistości, nie jest tak jak myślisz.

Widzu nieczuły i obojętny.

Nie odgadniesz, nie znasz, nie poznasz.

Nie omijam, nie uciekam, 

nie pozwalam by czas przeciekał mi przez palce. 

Kto wie ile jeszcze mi go zostało?

Pozwrót na scenę, do muzyki, do widowni, do fanów.

Odrodzę się.

Tylko jeszcze chwilę

poczekajcie proszę.

A Ty człowieku z marmuru i stali przeszłości zostaw moją głowę.