fot. Maria.

Cieszę się takim widokiem, kiedy zagwiżdżę.

Nadmienię, że schudła i bardzo mi się to nie podoba, jeśli nie było tego widać na poprzednich zdjęciach.

Stety, lub nie, Karina to moje własne szczęście, nawet, gdy wkoło problemy się tylko nawarstwiają.

Życzę wszystkim - nielicznym - którzy dalej solidnie czytają, co mam tutaj do powiedzenia, właśnie takiego swojego szczęścia.

Być może iskry, która ciągle świeci, jak dookoła jest ciemno. Może poczucia, że zawsze jest jeszcze coś, ktoś żeby zawalczyć i trzymać się na nogach. Takiej Penelopy, kiedy wracacie do Itaki... Porównań mogę znaleźć chyba nieskończenie wiele. Każdemu z was, życzę takiej Karinki - i myślę, że to będzie najlepsza metafora, jaka mogłaby to zlustrować. Tak, tego wam życzę.

I niech znajdzie się tutaj ten, wołający o pomstę do nieba, pełen łez wiersz, który nigdy nie miał być publikowany.

Który nie ma tytułu.

Kiedy tak patrzę na Ciebie,

to boli mnie dusza i boli mnie głowa.

Bo wiem, że kiedyś mieliśmy siebie.

A dzisiaj skończyły się myśli i słowa.

Nadal jesteś; nie przy mnie, lecz obok.

Wciąż zastanawiam się, czy krwawi mi serce.

Bo wszystko, co widzę, bardzo kłuje mnie w bok.

I mam wrażenie, że nie zniosę już więcej.

Wiedz, że nigdy nie poproszę o pożegnanie,

ponieważ każdej nocy w kółko śnię,

że to nie Ty trzymasz palec w tej ranie.

Że znów będziesz ze mną, jeżeli tylko obudzę się...