Tęsknię za osobami które odeszły.

Tęsknię za osobami które sama wyrzuciłam ze swojego życia.

Tęsknię za osobami których nie ma teraz przy mnie.

Tęsknię za dawnymi wydarzeniami.

Tęsknię za dawnymi uśmiechami które nie były tak sztuczne.

Tęsknię za czasem kiedy byłam na tyle mała że nie widziałam problemu.

Tęsknię za czasem kiedy do szczęścia wystarczyła mi huśtawka przed blokiem.

Myślę i tęsknię.

Po przemyśleniu stwierdzam że za dużo tej tęskny.

Czemu gdy coś jest takie wspaniałe czy wyjątkowe zaczyna się psuć ?

Czemu ludzie ranią innych ludzi swoim zachowaniem?

Czemu niektórzy cierpią satysfakcję gdy komuś dzieje się krzywda ?

Czemu doceniamy coś gdy to dopiero stracimy ?

Czemu jesteśmy aż takimi egoistami ?

Czemu boimy się być po prostu sobą ?

Czemu usilnie pragniemy akceptacji innych ludzi ?

Czemu kłamiemy ?

W mojej głowie pojawiło się drobne zamieszanie.

Nie wiem czym jest ono spowodowane.

Nie wiem jak to zmienić.

Nie wiem jak na nowo poukładać swoje życie.