Anielska Misja Część 28

Część 28

   Z każdym kolejnym krokiem moje niebotyczne obcasy grzęzły w brązowej breji błota. Co kilka metrów wyklinałam mściwy los, za to, że wybrał akurat taki moment na rozstrzygnięcie mojej misji. W długiej sukni i niewygodnych butach wszystko zdawało się być o wiele trudniejsze niż było w rzeczywistości. 

   Stopniowo adrenalina zamiast rozgrzewać moje zmarznięte ciało zaczęła powodować druzgoczące uczucie chłodu, które otulało każdą odosobnioną komórkę mojego organizmu. 

   Drzewa szeleściły złowrogo, zewsząd słychać było pohukiwanie sów. Zaledwie delikatne promienie księżyca przedzierały się przez konary drzew w małym stopniu oświetlając drogę. Sama już nie wiedziałam czy idę w dobrym kierunku i czy w ogóle idę w jakimkolwiek kierunku, ponieważ z każdą upływającą minutą zdawało mi się, że tworzę jakieś błędne koło.

   Dopiero po kilkudziesięciu minutach marszu odnalazłam utwardzoną powierzchnię ścieżki leśnej i postanowiłam się jej trzymać by mieć pewność, że w końcu dokądś mnie doprowadzi. Próbowałam wytężyć słuch, jednak oprócz sów nic więcej nie mąciło ciszy panującej w lesie.

   Mijałam kolejne drzewa, a każde z nich wyglądało jak wcześniejsze. Po kolejnych męczących trzydziestuminutach minęłam znak z wyznaczoną ściężką rowerową. Do diaska... Byłam na skrzyżowaniu dróg i wybrałam ściężkę w lewo, która prowadziła do starej drewnianej chatki, gdzie w dzieciństwie spędzałam mnóstwo czasu z Angelą. 

   Nagle uczucie chłodu zamieniło delikatne łaskotanie światłości, która postanowiła się w końcu ujawnić. Wyprostowałam się i ruszyłam biegiem, przepełniona magiczną energią i siłą, która dodała mi odwagi i otuchy.

* * *

- Angelo. - wyszeptał Michał. - Porozmawiaj z nim i odciągnij jego uwagę, a ja podejdę do drugiego wejścia i uwolnię dziewczynę.

- W porządku. Zaczekaj aż wywabię go na zewnątrz, dopiero wtedy wejdź. To się musi udać. - odpowiedziała Angela, po czym skierowała się w stronę drewnianej chatki.