Snowblind...

Wawa...

Może kiedyś tam wrócę. 

[...]Bezsenność. Jedno słowo a ile problemów. Ile bezsensownych ruchów powiek, ile świadomych wdechów, ile dymu z nadmiaru marzeń w głowie kłębiących... Człowiek już czwartą tabletkę, być może piątą bierze a wszystko to na nic. Wspomnienia jak dzwon galaretę zwaną móżdżkiem gwałcą, wyzwania zaś serce o palpitacje przyprawiają. Zegar...Ach ten cholerny, podarowany na któreśtam urodziny zegar, z ogromnymi wskazówkami... Czy to normalne, że ludzie raz po raz spoglądają na tarczę tylko po to, by zobaczyć ile mają czasu do końca dnia, miesiąca, roku...życia? Jakaż piękna wizja. Zero zegarów, zero czujników, budzików, kurantów... "Kochanie, miałeś być dwanaście i pół ćwierknięć mej papugi temu, czemu tak się spóźniasz?" Troszkę więcej chaosu na świecie co prawda by było, ale o ile weselej? Samo słowo chaos budzi me rozterki. No bo nigdy nie wiem, czy haos czy chaos. Czy jeśli chaos napiszę przez "ce cha" to będzie większy zamęt niż, gdybym użył "samo ha" ? Ortograficznej apokalipsy bym jednak nie zdzierżył. Więc pozostańmy przy konwencjonalnym, pięknie brzmiącym chaosie. Tym dłuższym, zaznaczam, dla zniwelowania błędu statystycznego.

Mówiłem już o bezsenności? Jeśli nie, to dobrze, bo obligatoryjnie wspomnieć trzeba o sklerozie. To jest zaraza. To tak, gdyby kobieta wchodząca do sklepu z ciuchami, zapomniała, że jest kobietą, przeistoczyła się w swym umyśle w faceta i siedząc na tej śmiesznej ławeczce przed ciucholandem, między innymi facetami czekała na swoją kobietę. Istna paranoja. Ból istnienia, miesiączkowy i dupy w jednym. 

Gwiazd na niebie tyle, że życia nie starczy, by ich policzyć. Zrobiłby kto spis ludności gwiezdnej, ogłosił, tyle a tyle gwiazd dużych, tyle małych, spadających tyle a tych takich celebryckich za dużo. I po problemie. 

Tylko kurwa jego mać, żaden na bezsenność nic poradzić nie potrafi. Ot, cały ludzki los. Wezmę jeszcze jedną tabletkę na...O kurwa, to te niebieskie."