studiasrudia

głucho, cisza, ciemność.

Biurko, od zawsze zastawione stekiem arkuszy maturalnych, które zawzięcie wypełniałeś, podręczników, które tak często wertowałeś. Wielkie półki ze stertą notatek, gier, które przechodziłeś po pięździesiąt razy za każdym razem przezywając je, jakby wyszły dopiero wczoraj. 5 lat wstecz. Wieczory spędzone na obserwowaniu jak przechodzisz misje w strzelanince z kolegami były dla mnie większą frajdą niż czytanie gazetek dla zbuntowanych nastolatek. Do dziś. Byłam taka mała i wpieprzałam Ci się wszędzie, chciałam bujać się z Twoimi kolegami, takie schematyczne, mała gówniara wpatrzona w starszego brata. Ty nie byłeś lepszy. Czasami, po ludzku, myślałam, że Cie zabije.

Dużo się zmieniło, a zarazem nic. Przesiadywałam w Twoim pokojuz byle gównianego powodu, lubiłam Cie denerwować, poza tym któś musiał pomóc mi pisać wypracowania z anglika. Ktoś musiał mnie spytać. Ktoś musiał wysłuchać, który zestaw ubrań na jutrzejszy "melanż" (tak nie lubiłeś tej nazwy) jest lepszy. Wiedzieć jak zainstalować nowe oprogramowanie. Ktoś musiał wiedzieć wszystko, teraz jest gdzie indziej.

znajduje sie w środku pokoju, brzdękoląc na gitarze, której nigdy nie pozwalałeś mi używać. Siedząc na fotelu, na którym zawsze zabraniałeś mi siadać. Bo siedziałeś na nim ty. Debilu, gdzie Twoje "wypad gimbusie?"

Kurwa, cofnijmy sie rok w tył. Ja z wielką przyjemnością nadal będe dzieciakem, z którego kochałeś się nabijać, a ty nadal będziesz moim bratem, który jeszcze nie będzie miał zamiaru sie wyprowadzać.

To moment noweli, w którym sama do końca nie mam pojecia czego chce. Wszystkie fundamenty, na których dotychczas opierałam moją historie okazują się niestabilne, a ja sama, po ludzku nie umiem sobie z tym poradzić. Właśnie teraz czas wybrał sobie zabieranie mi jednego z niewielu autentycznych postaci tego opowiadania?

Czemu musimy dojrzeć i iść dalej. Czemu właśnie teraz

znajduje się w środku pustego pokoju, nie wiedząc nic.

Ktoś kto musiał wiedzieć wszystko, teraz jest już gdzie indziej.

 Już tęsknię