Ania

Niech się pan zlituje i wybaczy, że się narzucam. Nie mam dachu nad głową i przemarzłem do szpiku kości. Opowiem panu historię mężczyzny i jego rodziny. Przysięgam, że jest prawdziwa. 10 lat temu poznałem dziewczynę imieniem Radość. Była słodka i wesoła, a oczy jej lśniły. Pobraliśmy się na wiosnę. Nie wiedziałem, ile szczęścia może dać człowiekowi miłość. Jednak wszystko ma swój kres, to jedno jest pewne. Któregoś ranka zbudził mnie jej płacz. Z każdym dniem stawała się smutniejsza i coraz bardziej samotna. Radość miała jedynie w imieniu. Czy powodował nią jakiś akt skruchy? A może okrutne przeczucie? Obraz ostatniej, krwawej nocy jej życia. Te obłąkane oczy, ten pożądliwy kuchenny nóż. Mieliśmy trzy córeczki: Hildę, Hattie i Holly. Jak krople wody podobne do matki i spokojne jak myszki. Nikt się nie śmiał w naszym domu. "Nic dziwnego", mówili ludzie, "mamusia Radość jest taka melancholijna". Pewnej nocy gość zawitał w nasz dom. Byłem wtedy u chorego przyjaciela, praktykowałem jako lekarz. Po powrocie zastałem Radość związaną kablem z kneblem w ustach. dźgnięto ją kilkakrotnie i wepchnięto do śpiwora. Dziewczynki pomordowano w ich łóżeczkach, tak samo jak moją żonę. Była północ, gdy zawiadomiłem policję. Sprawcy nigdy nie złapali. Wciąż grasuje i zabija, zostawiając na ścianach cytaty z Johna Miltona wypisane krwią ofiar. W moim domu napisał, "czerwona prawa dłoń". Podobno to słowa z "Raju Utraconego". Opuściłem dom, wędruję z miejsca na miejsce. Teraz stoję u pańskich drzwi. Pan ma rodzinę. Na zewnątrz czyhają sępy, wyją wilki i kąsają węże. Może zechciałbyś wspomóc mnie skromną sumką, przyjacielu. Mogę zostać pańskim przyjacielem? Ma pan wolny pokój? Zaprasza mnie pan?