cała prawda.

Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy.

Kiedy ciało jest smut­ne, ser­ce po­woli umiera. 

Jak ko­bieta widzi, że ktoś jest smut­ny, to nie mówi mu nig­dy "jes­teś smut­ny". Tak głupio postępu­je tyl­ko mężczyz­na. Ko­bieta uda­je, że wca­le nie widzi smut­ku - i jest we­sel­sza, mil­sza, piękniej­sza niż zwyk­le. Wte­dy smu­tek mija.

Smu­tek jest jak pochód - przechodzi.

W końcu ile ra­zy można czy­jeś ser­ce prze­puścić przez ma­giel? Mi­mo że wiele przeszłam, żad­ne z moich doświad­czeń mnie nie za­har­to­wało. Czułam się prze­raźli­wie krucha, jak­by można było mnie zniszczyć jed­nym słowem. 

Praw­dzi­wa sa­mot­ność zaczy­na się od chwi­li, kiedy człowiek nie może już dłużej znieść włas­ne­go towarzystwa.

Nic nie spra­wia człowieko­wi większe­go bólu niż roz­pa­mięty­wanie daw­no mi­nionych chwil, zwłaszcza jeśli były to chwi­le szczęśliwe. 

Piękno nigdy nie jest smutne. Lecz potrafi boleć. Nie bardzo wiem dlaczego, ale kojarzę piękno z okrucieństwem.

Szczęście jest tylko marzeniem, a rzeczywistością jest ból.